in memoriam - Στην κοιλάδα του Ηλάι

in memoriam

Στην κοιλάδα του Ηλάι


Παύλος Παύλου - Αντρούλα Λάρκου


Είναι ανθρώπινη και κατανοητή η αμηχανία απέναντι σε καταστάσεις όπως αυτή που ζούμε. Ακόμα και η σιωπή που μας περικυκλώνει όταν αναφέρουμε το όνομα του γιου μας, Τεύκρου, έχει την εξήγησή της. Όλοι θέλουν να "πάνε παρακάτω", θέλουν να φύγουν από τη σφαίρα του δυσάρεστου. Ο χρόνος, εξάλλου, είναι ο καλύτερος σύμμαχος των ανθρώπων. Φτάνει βέβαια να μη βρίσκονται στο κέντρο της φωτιάς, γιατί τότε ο χρόνος συστέλλεται και διαστέλλεται με εντελώς παράδοξο τρόπο. Το χάραμα της 9ης Οκτωβρίου, η ώρα που πέθανε στη σκοπιά του ΚΕΝ Λάρνακας ο 17χρονος γιος μας Τεύκρος, για όλους είναι δικαιωματικά "σχεδόν δυο μήνες μακριά". Για μας είναι σήμερα.

Αντίθετα, οι διαδικασίες και οι έρευνες για τις συνθήκες του θανάτου τού Τεύκρου μας προβλέπεται να κρατήσουν μήνες ακόμα. Κατά αντιστρόφως ανάλογο τρόπο, εδώ ο χρόνος διαστέλλεται εξίσου απίστευτα. Ενόσω βέβαια η Αστυνομία διερευνά τα όσα περίεργα και παράδοξα έγιναν αμέσως πριν την ώρα του κακού, πολλοί άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα να μετατρέπονται σε ανώνυμους "ντετέκτιβ", εξάγοντας πορίσματα που υπηρετούν τις δικές τους ανάγκες και τις δικές τους ανασφάλειες. Οι άνθρωποι, κατά κανόνα, φοβούνται το μη προφανές.
Αλλά οι άνθρωποι φοβούνται και το άβολο προφανές: Γι' αυτό και στο χορό των "πορισμάτων" που εξάγει σωρηδόν η κοινωνία για τη συγκεκριμένη περίπτωση, ο παράγοντας "στρατός" βρίσκεται περιέργως στο απυρόβλητο. Κανένας που έχει παιδί που είναι ή πρόκειται να πάει στο στρατό δεν αντέχει να δεχτεί πως μπορεί να ευθύνεται αυτός ο Γολιάθ. Γιατί τότε αρχίζουν οι προσωπικές ευθύνες του καθενός μας για το πού στέλνουμε τα παιδιά μας. Έτσι, εμείς καθημερινά εισπράττουμε απίστευτες εικασίες ως βεβαιότητες. Κατά έναν παράδοξο τρόπο, μάλιστα, συνοδεύονται από ένα "άκουσα ότι...". Και κατά διαβολική σύμπτωση αυτό το "άκουσα ότι..." ποτέ δεν συνοδεύεται από το όνομα του όποιου -μυστηριώδους- ομιλούντος. Όπως κάθε χορός αντικρουόμενων φαντασιώσεων, δεν έχει καμιά υπογραφή.

Η πολλή αγάπη που εισπράξαμε και εισπράττουμε από φίλους, αντισταθμίζει. Την ίδια ώρα, όμως, αισθανόμαστε έντονα πως η προστατευτική σιωπή που απλώνεται σαν μανδύας γύρω μας, δεν είναι ό,τι ακριβώς θα θέλαμε. Και δεν είναι αυτό που αξίζει στον Τεύκρο μας. Δεν του αξίζουν οι ηλίθιες εικασίες, δεν του αξίζει όμως ούτε η σιωπή. Είτε από αγάπη προς εμάς, είτε με κίνητρο τον υπαινιγμό του "δεν δικαιούστε διά να ομιλείτε". Το πέρασμά του από τη ζωή ήταν εξαιρετικά περήφανο για να πνιγεί μέσα στην απώλειά του.

Όταν ένα πανέξυπνο παιδί γεμάτο επιτυχίες, σχέδια και όνειρα μέχρι την τελευταία του στιγμή, χάνεται με ένα τέτοιο τρόπο, οι πρώτοι που οφείλουν να αισθάνονται ένοχοι είναι οι γονείς του. Που δεν κατάλαβαν, δεν είχαν δει, δεν είχαν έστω διαισθανθεί. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως όλα τα υπόλοιπα θα πρέπει να παραγραφούν. Και αν δεν είμαστε εμείς εκείνοι που θα πρέπει να τα διερευνήσουμε και να τα συζητήσουμε, πάντως σίγουρα δε θα πρέπει να παρασιωπηθούν:

1. Το γεγονός ότι αρνηθήκαμε να γίνει στρατιωτική κηδεία για τον Τεύκρο μας, και με τη στάση μας προκαλέσαμε και την απουσία του υπουργού από αυτήν, δεν ήταν αποτέλεσμα εμπάθειας. Ήταν η πεποίθησή μας πως αυτός ο παραλογισμός με το στρατό θα πρέπει τουλάχιστον να αρχίσει να συζητείται: Αν ως κοινωνία θέλουμε να καμωνόμαστε τους αγωνιστές και την ίδια στιγμή δε θέλουμε να πληρώνουμε για επαγγελματικό στρατό, τότε οφείλουμε ως ενήλικες να τον στελεχώνουμε οι ίδιοι με ουσιαστικό τρόπο, για κάποια από τα ενήλικά μας χρόνια. Μπορούμε να δανειστούμε ακόμη και πρότυπα άλλων χωρών. Δεν γίνεται μια κοινωνία ενηλίκων να κολυμπά στην ευμάρεια, και την ίδια στιγμή να στέλνει 17χρονα παιδιά για δυο χρόνια στο στρατό για να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Στέλνουμε ανήλικους στην κοιλάδα του Ηλάι για να αντιμετωπίσουν τον Γολιάθ που εμείς αποστρεφόμαστε. Και παραξενευόμαστε κιόλας που κάποιοι δε θέλουν να πάνε (οι... "φυγόστρατοι") ή κάποιοι άλλοι ξαστοχούν και τελικά ο Γολιάθ τούς σκοτώνει. Και με κάθε φυσικότητα, τους ζητάμε και τα ρέστα. Πρόκειται για τον πιο κυνικό εγωισμό μας, ακόμη και απέναντι στα ίδια τα παιδιά μας.
2. Παρακολουθούμε αυτόν τον καιρό τους πανηγυρικούς με την ευκαιρία των 20 χρόνων της σύμβασης για τα δικαιώματα του παιδιού. Πρόκειται για μια κατάκτηση των σύγχρονων κοινωνιών, αναμφίβολα. Όμως, ως κυπριακή κοινωνία για άλλη μία φορά αποφεύγουμε το πιο ουσιώδες: Ναι, είναι σημαντική η καταπολέμηση της λεκτικής, ψυχολογικής και σωματικής βίας κατά των παιδιών στην οικογένεια και στο σχολείο. Δεν είναι όμως αποκορύφωμα αυτής της βίας το να αποφασίζουμε εμείς οι ενήλικες τη στράτευση ανηλίκων; Έστω και μετά από δική τους επιθυμία, το να υπογράφουμε ως πατέρες να σταθούν αντιμέτωποι με τον Γολιάθ (τον οποίο εμείς είδαμε, αυτοί αγνοούν), και να τους δίνουμε ένα ένσφαιρο όπλο να φυλάνε μια σκοπιά νυχθημερόν, δεκάδες χιλιόμετρα μακριά από τον εχθρό (τον δικό μας, όχι τον δικό τους), δεν είναι παραβίαση των δικαιωμάτων τους; Η Επίτροπος για τα Δικαιώματα του Παιδιού, με τη γνωστή ευαισθησία της, ας αρχίσει να το βλέπει αυτό το ζήτημα αυτεπάγγελτα. Όχι νομικίστικα, αλλά στην ουσία του.
3. Είμαστε -ως γνωστόν- μια συντηρητική κοινωνία. Τόσο συντηρητική όμως, που αντιστρέφουμε τις ίδιες τις προσχηματικές μας αρχές και αξίες: Νομιμοποιούμε καθημερινά στη συνείδησή μας αυτόν που επιλέγει την ώρα του διλήμματος, να βλάψει τον άλλον. Και στρέφουμε την πλάτη σ' αυτόν που -σε όλη του τη ζωή, αλλά και την κρίσιμη ώρα- κάνει την υπέρτατη επιλογή να βλάψει τον εαυτό του παρά να κάνει κακό σε άλλον. Κι ας είναι ένας άρχοντας μ' αυτήν του την επιλογή. Μια στάση της κοινωνίας μας εξαιρετικά βολική: Κανένα ΜΜΕ δεν είναι υποχρεωμένο να ασχοληθεί με ένα τέτοιο θέμα αφού είναι ταμπού, και φυσικά κανένας δεν ζητά λογαριασμό από τον Γολιάθ. Ούτε καν τα περί "ανθρωπίνου λάθους", που έγιναν της μόδας τελευταία, δεν χρειάζεται να λεχθούν ως δικαιολογία. Γιατί κανένας δεν ζητά λογαριασμό.
4. Μέχρι πότε κάθε οικογένεια θα υποχρεώνεται να υφίσταται μόνη της τις μακρόσυρτες διαδικασίες που συνεπάγεται μια τέτοια τραγωδία; Το γεγονός ότι η υπόθεση της "Ήλιος" τώρα μπαίνει στην τελική (;) φάση, είναι μια ένδειξη. Την ίδια ώρα, όμως, δεν σημαίνει ότι λιγότερο πολύπλοκες υποθέσεις (με όλα τους τα παράδοξα) δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται με πιο ανθρώπινους ρυθμούς. Έχει κανείς την αίσθηση ότι το σύστημα έχει ταχθεί να κατακρεουργεί όσους είχαν την ατυχία να χάσουν ένα αγαπημένο τους πρόσωπο.

Εμείς δεν έχουμε να πούμε τίποτε άλλο. Θα παρακολουθούμε με κατανόηση γύρω μας να δοξάζεται εκείνο το παπαδιαμαντικό "εξηκολούθει". Αλλά την ίδια ώρα θα είμαστε παρόντες όσο μπορούμε και όσο αντέχουμε. Για να είμαστε βέβαιοι ότι το κάθε βήμα, την κάθε επιλογή και την κάθε σκέψη -μέχρι και την τελευταία- που έκανε το Τεύκρος μας, θα υπάρχουν δυο τουλάχιστον άνθρωποι που θα τα αγαπούν και θα είναι περήφανοι γι' αυτά. Που θα είναι περήφανοι, όπως αξίζει στον Τεύκρο τον Άρχοντα - της δικής του ζωής και της δικής μας.

"ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ: ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΙΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ"

Φίλοι και φίλες της Πλατφόρμας,


αναλαμβάνουμε μια νέα πρωτοβουλία τις επόμενες μέρες στην οποία πιστεύουμε θα χαρείτε να συμμετάσχετε.


Σε δημόσια, δικοινοτική συζήτηση θα μιλήσει η γνωστή Ελληνίδα ακαδημαϊκός Άννα Φραγκουδάκη μαζί με τον επίσης γνωστό Τ/κ ακαδημαϊκό Μπιρικίμ Οζκγιούρ. Θέμα των διαλέξεων: “Μύθοι και Προκαταλήψεις στην Παιδεία: αναζητώντας τις αλήθειες των άλλων”.

Η δραστηριότητα αυτή αποτελεί μέρος της όλης δράσης της Πλατφόρμας να φέρει κοντά Τ/κ και Ε/κ κεπαιδευτικούς, μαθητές, φοιτητές και σπουδαστές, να προωθήσει την παιδεία της συμφιλίωσης και την ειρηνική λύση του Κυπριακού.

Η εκδήλωση θα γίνει την Τετάρτη, 18 Νοεμβρίου στις 7 μέχρι τις 9 το βράδυ στην Πύλη Αμμοχώστου και θα υπάρχει αυτόματη διερμηνεία.
Την εκδήλωση συνδιοργανώνουν μαζί με την Πλατφόρμα, το ΙΚΜΕ (Ίδρυμα Κοινωνικοπολιτικών Μελετών), το Friedrich – Ebert- Stiftung και η Αντιπροσωπεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Κύπρο.

Την εκδήλωση θα χαιρετίσουν εκπρόσωποι της ΚΤΟΣ (Συντεχνία Τ/κ Εκπαιδευτικών Δημοτικής Εκπαίδευσης), της ΚΤΟΕΟΣ (Συντεχνία Τ/κ Εκπαιδευτικών Μέσης Εκπαίδευσης), ο κ. Τ. Χατζηδημητρίου εκ μέρους του ΙΚΜΕ και η κα. Καμιναρά εκ μέρους της Aντιπροσωπείας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Κύπρο.


Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς από το συντονιστικό της Πλατφόρμας

Τι σημαίνει η έννοια κοσμική εκπαίδευση;

της Ρένας Χόπλαρου

Κοσμική είναι η εκπαίδευση που δεν επιβάλλει στους μαθητές της κανένα θρήσκευμα. Δεν έχει υποχρεωτικές αλλά ούτε και προαιρετικές προσευχές και εκκλησιασμούς. Στο κοσμικό σχολείο δε βλέπεις πουθενά επίσημα θρησκευτικά σύμβολα και ονομασίες (π.χ. Δημοτικό Σχολείο Αποστόλου Ανδρέα). Οι μαθητές δεν υφίστανται καμία ευμενή ή δυσμενή διάκριση λόγω θρησκεύματος και τέλος τα θρησκευτικά μαθήματα, εάν διδάσκονται, έχουν εγκυκλοπαιδικό και όχι κατηχητικό χαρακτήρα. Εννοείται ότι για τα μαθήματα των θρησκευτικών δεν προαπαιτείται καμία ομολογία πίστεως από πλευράς των παιδιών. Όλα τα παραπάνω θεωρούνται απαράβατα χαρακτηριστικά για να μπορούμε να ορίζουμε μιαν εκπαίδευση ως κοσμική και όχι ως θρησκευτική - θεοκρατική. Απαράβατος ωστόσο κανόνας για την κοσμική εκπαίδευση είναι πως δεν στρέφεται κατά του προϋπάρχοντος θρησκευτικού φρονήματος των παιδιών και ούτε τους αναγκάζει να απαρνηθούν ή έστω να ντραπούν για την πίστη τους. Με άλλα λόγια η κοσμική εκπαίδευση δε σημαίνει ότι επιβάλλει την αθεΐα. Η αθεΐα δεν είναι συστατικό στοιχείο της κοσμικής εκπαίδευσης αλλά ακόμη κι εάν ήταν, το να προσπαθήσει κανείς να την επιβάλλει με νομοθετικά μέτρα αυτόματα την ακυρώνει από το να είναι φιλελεύθερη.

Οι έννοιες που μας βοηθούν εδώ είναι η διαφορά μεταξύ του ά–θρησκου κράτους, δηλαδή του κράτους που δε θρησκεύεται και είναι ουδέτερο απέναντι σε όλες τις θρησκείες και του κράτους που έχει μια αντι – θρησκευτική στάση. Ας εμβαθύνουμε το πρώτο εάν πιστεύουμε ότι οι θρησκευτικές πεποιθήσεις ανήκουν στην ιδιωτική σφαίρα της ζωής του πολίτη και δεν αφορούν το κράτος. Συνεπώς πρέπει να ξεχωρίσουμε την ιδιότητα του πολίτη από την ιδιότητα του πιστού.

Ο κατηχητικός χαρακτήρας Του μαθήματος των θρησκευτικών στην κυπριακή εκπαίδευση δεν περιορίζεται μόνο στο συγκεκριμένο μάθημα αλλά, κατά παράδοξο τρόπο, η θρησκευτική ενδογμάτιση διαχέεται και σε άλλα μαθήματα του Αναλυτικού Προγράμματος (αποστήθιση, προσέγγιση της γνώσης χωρίς διερεύνηση ως εξ’ αποκαλύψεως αλήθεια, αποσιώπηση των αντιφάσεων και των εξαιρέσεων της γνώσης, κτλ). Όπως σημειώνει η Εύη Ζαμπέτα στη συναρπαστική μελέτη της «Σχολείο και Ετερότητα» (2003: 16) το στοιχείο αυτό έχει δύο βασικές συνέπειες:

- την αδυναμία του δημόσιου σχολείου να κατανοήσει, να αναγνωρίσει ως ισότιμη και επομένως να εντάξει τη θρησκευτική ετερότητα ή την απουσία θρησκευτικότητας.
- την αποδυνάμωση αυτής καθ’ εαυτής της έννοιας του πολίτη.

Βασικές προϋποθέσεις για ένα δημοκρατικό δημόσιο σχολείο.

Ο Εμιράχ

της Ρένας Χόπλαρου

(από τη στήλη "Τ' αυτονόητα", εφ. Πολίτης)

Ο Εμιράχ ήρθε στην Κύπρο όταν ήταν δέκα ετών. Έχει ως τώρα ζήσει σε άλλες τρεις χώρες. Μιλάει αραβικά, γαλλικά, ρουμάνικα, ρομά και ελληνικά. Στην αρχή τον κοιτούσα με δέος. Δεν μπορούσα ακριβώς να τον κατατάξω, να τον κατανοήσω. Στη συνέχεια και όσο πιο πολύ γνωριζόμασταν έγινε το παράδειγμά που με βοήθησε να κατανοήσω τις ταυτότητες που τέμνουν και διαπερνούν τα φυσικά σύνορα των εθνών – κρατών. Πρόκειται για ανθρώπους που ενώ διατηρούν στενούς δεσμούς με τον τόπο καταγωγής τους και τις παραδόσεις τους, γνωρίζουν ότι δε θα γυρίσουν ποτέ πίσω, εκεί απ’ όπου ξεκίνησαν. Φέρουν πάνω τους τα ίχνη του ιδιαίτερου πολιτισμού τους, των παραδόσεων, της γλώσσας και της ιστορίας με τα οποία διαμορφώθηκαν. Ταυτόχρονα όμως οι ταυτότητες τους αποτελούν προϊόν αλληλοεμπλεκόμενων ιστοριών και πολιτισμών. Ανήκουν ταυτόχρονα σε πολλές πατρίδες και σε καμιά ιδιαίτερα. Άλλοι μελαγχολούν με αυτό και άλλοι το γιορτάζουν. Καμιά φορά συμβαίνουν και τα δύο.
Η παρουσία του Εμιράχ με έσπρωξε να ξαναδιαβάσω μετανάστες συγγραφείς όπως ο Γαλλοτσέχος Μίλαν Κούντερα και ο Βρετανοινδός Σαλμάν Ρούσντι. Μετανάστες συγγραφείς όπως αυτοί ανήκουν ταυτόχρονα σε δύο κόσμους. Έχουν γεννηθεί στο σταυροδρόμι του κόσμου. Είναι άνθρωποι «μεταφερόμενοι» (Ρούσντι, 1991). Πρέπει να μάθουν να συμβιώνουν με τουλάχιστον δύο ταυτότητες, να ομιλούν δύο πολιτισμικές γλώσσες, να μεταφράζουν και να διαπραγματεύονται ανάμεσά τους. Ανήκουν στους πολιτισμούς του «υβριδισμού», μιας έννοιας που παράγει καινοφανή είδη ταυτότητας την εποχή της ύστερης νεωτερικότητας.
Για παράδειγμα, σε ένα από τα πολύ αγαπημένα μου βιβλία, την «Άγνοια» (2000), ο Κούντερα ασχολείται με το πρόβλημα των αυτοεξορίστων, των πολιτικών προσφύγων κυρίως από τις ανατολικές χώρες, που άφησαν τον τόπο τους χωρίς προοπτική επιστροφής. Αυτοί οι άνθρωποι έπρεπε να ενταχθούν στην καινούργια τους πατρίδα. Όταν έπειτα από πολλά χρόνια έπαψαν να υπάρχουν όσα τους έδιωξαν από τον τόπο τους, διαπίστωσαν ότι ήταν περίπου ανεπιθύμητοι εκεί: στα χρόνια που είχαν μεσολαβήσει, όσοι έμειναν πίσω -κι όσοι έφυγαν- ακολούθησαν διαφορετικό δρόμο, διαμορφώθηκαν μέσα από άλλα βιώματα. Οι αυτοεξόριστοι ήταν πια άνθρωποι με αναφορά σε δύο χώρες, αλλά σε καμία πλέον πατρίδα. Για αυτό και ο Κούντερα γράφει «…Δε θα καταλάβουμε τίποτα από την ανθρώπινη ζωή αν επιμένουμε να παρακάμπτουμε το πρώτο από όλα τα αυτονόητα: μια πραγματικότητα έτσι όπως ήταν τότε που ήταν, δεν είναι πια. Αδύνατον να ανασυσταθεί... ». Ο Κούντερα με αυτό το μελαγχολικό μυθιστόρημα ουσιαστικά μάς λέει πως η επιστροφή στη γενέθλια γη, στη γενέθλια ταυτότητα, είναι ανέφικτη. Νομίζω ότι το διακρίνω αυτό στα μάτια του Εμιράχ μερικές φορές. Είναι αδύνατον επίσης να αποφύγει κανείς τον παραλληλισμό σε σχέση με τη δική μας προσφυγιά, Εκ και Τκ και την ανέφικτη επιστροφή στο χώρο και το χρόνο της πατρίδας μας.
Η διάθεση αλλάζει με το Σαλμάν Ρούσντι που διαπραγματεύεται λίγο πολύ το ίδιο θέμα. Ο Ρούστνι, ισχυρίζεται ότι η ανάμειξη από διαφορετικές πολιτισμικές παραδόσεις είναι εξαιρετική πηγή δημιουργίας. Οι νέες μορφές ταυτοτήτων είναι πιο κατάλληλες για την ύστερη νεωτερικότητα σε σύγκριση με τις οχυρωμένες εθνικές ταυτότητες. Το μυθιστόρημα του «Οι σατανικοί στίχοι» (1988) διαπραγματεύεται τη μετανάστευση, τον ισλαμικό πολιτισμό και τον προφήτη Μωάμεθ με την κοσμική, διαπεραστική ματιά ενός εξόριστου ανθρώπου που έχει «μεταφερθεί». Το βιβλίο αυτό προσέβαλε τόσο τους ιρανούς φονταμενταλιστές ώστε ψήφισαν τη θανατική καταδίκη του συγγραφέα για βλασφημία. Υπερασπιζόμενος το μυθιστόρημά του ο Ρούσντι πρόσφερε μια ισχυρή και πειστική υπεράσπιση του υβριδισμού: «Όσοι σήμερα αντιτίθενται στο μυθιστόρημα θεωρούν ότι η σύμμειξη με διαφορετικούς πολιτισμούς θα οδηγήσει αναπόφευκτα στην εξασθένηση και στην καταστροφή του δικού τους. Εγώ διαφωνώ ριζικά. Στο βιβλίο μου γιορτάζω τον υβριδισμό, το «μη καθαρό», το μετασχηματισμό που προκύπτει από νέους και απρόσμενους συνδυασμούς ανθρώπων, πολιτισμών, ιδεών, πολιτικής, κινηματογράφου και τραγουδιών. Χαίρομαι με τη μιγαδοποίηση και φοβάμαι τον απολυταρχισμό του «αγνού». Το ανακάτεμα, το λίγο από δω και λίγο από κει, είναι που ανανεώνουν τον κόσμο. Αυτή είναι η μεγάλη δυνατότητα που παρέχει στον κόσμο η μαζική μετανάστευση κι εγώ προσπάθησα να την αγκαλιάσω» (Ρούσντι, 1991, σελ. 394).
Σε πείσμα του υβριδισμού και της ποικιλομορφίας, στην ίδια γειτονιά που ζει ο Εμιράχ, στη Φανερωμένη, γίνονται εξίσου σημαντικές προσπάθειες που τραβάνε προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ζητούν την ανασυγκρότηση «εξαγνισμένων» ταυτοτήτων, το «κλείσιμο», την παράδοση. Οι αδύναμες μεταναστευτικές πολιτικές οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην αναγέννηση του εθνικισμού που τροφοδοτείται από τις ιδέες της φυλετικής καθαρότητας και του θρησκευτικού φανατισμού.

Με τα βήματά μας ενώσαμε τη Λευκωσία

Με τα βήματά τους ένωσαν την πρωτεύουσα 500 περίπου μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικοί την Κυριακή, 1η Νοεμβρίου.

Η εκδήλωση άρχισε στις 10.30 το πρωί και ολοκληρώθηκε στη 1.00 το μεσημέρι. Πριν την έναρξη των περιηγήσεων, η κα Ελένη Μαύρου, η κα Καμιναρά και εκπρόσωποι των διοργανωτών προσφώνησαν την εκδήλωση και μια ομάδα παιδιών του Μουσικού Λυκείου Λευκωσίας έπαιξαν και τραγούδησαν κυπριακά τραγούδια στα ελληνικά και στα τούρκικα.

Οι περισσότερες ομάδες επισκέφθηκαν μνημεία και στις δύο πλευρές της Πράσινης Γραμμής. Οι συμμετέχοντες είχαν επίσης την ευκαιρία να παρακολουθήσουν φιλμάκια σχετικά με τη διαφορετικότητα και το ρατσισμό.

Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε όλους όσοι εργάστηκαν για την επιτυχία αυτής της δραστηριότητας και όλους όσοι παρευρέθηκαν και απέδειξαν ότι το μέλλον της Κύπρου δεν μπορεί παρά να είναι η συνύπαρξη και η ειρήνη, ότι τα παιδιά και οι νέοι, οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί της Κύπρου μπορούν και πρέπει να είναι μπροστά στον αγώνα για την επανένωση της χώρας μας.

Δείτε το σχετικό αφιέρωμα του προγράμματος ΒΙΖ - ΕΜΕΙΣ: