Απροβίβαστος στην Ιστορία ο Δ. Ταλιαδώρος

8/2/2009

"Πολίτης"

Του Μακάριου Δρουσιώτη

Ένας δάσκαλος θα πρέπει να σπέρνει στις αυριανές γενιές το σπόρο της αμφιβολίας για τα πάντα. Ο Δ. Ταλιαδώρος... υπερασπιζόμενος την ελληνική παιδεία χαρακτηρίζει μια έντιμη κριτική στην οργάνωσή του "Διατεταγμένη Υπηρεσία"!

Η ΟΕΛΜΕΚ εξέδωσε μια ανακοίνωση και έδωσε τη δική της ιστορική ερμηνεία για τα γεγονότα του 1963-64. Όπως τεκμηριωμένα υποστήριξα σε άρθρο μου (όσοι ενδιαφέρονται μπορούν να το διαβάσουν στην ηλεκτρονική διεύθυνση: www.makarios.eu), η εκδοχή της ΟΕΛΜΕΚ ήταν και στα τέσσερα σημεία της ιστορικά λανθασμένη.

Ο κ. Ταλιαδώρος κατέφυγε στους τόμους της εφημερίδας "Φιλελεύθερος" για να βρει στοιχεία να με διαψεύσει. Τελικά το επιχειρεί μόνο στα δύο από τα τέσσερα σημεία της κριτικής μου και παραβλέπει τα άλλα δύο που ήταν και η ουσία. Προφανώς, ο "Φιλελεύθερος" δεν ήταν αρκούντως υποβοηθητικός για τα υπόλοιπα...Ας τα δούμε αυτά τα δύο:

1. Η ΟΕΛΜΕΚ ανακοίνωσε ότι η ΤΜΤ στις "20/12/1963 επιχείρησε να καταλάβει στρατηγικά σημεία σε όλη την Κύπρο". Αντέτεινα ότι αυτό είναι ιστορικό σφάλμα. Η ΤΜΤ δεν είχε αναλάβει την πρωτοβουλία των κινήσεων επειδή περίμενε να κάνουν το λάθος οι Ελληνοκύπριοι. Υπέδειξα ότι "οι συγκρούσεις ξέσπασαν στις 23 Δεκεμβρίου, αφού προηγήθηκε ένα περιστατικό τα χαράματα της 21ης Δεκεμβρίου".

Ο κ. Ταλιαδώρος διάβασε στον "Φιλελεύθερο" της 21ης Δεκεμβρίου για το πρώτο αυτό περιστατικό και συμπέρανε πως είχε συμβεί την προηγούμενη και συμπέρανε ότι σωστά τα είπε η ΟΕΛΜΕΛ. Η πραγματικότητα είναι ότι το επεισόδιο συνέβη τα χαράματα της 21ης Δεκεμβρίου και για την ακρίβεια στις 2.30 το πρωί. Απλώς η εφημερίδα πρόλαβε και το κάλυψε στην έκδοση της ημέρας.

2. Η ΟΕΛΜΕΚ αναφέρει στην ανακοίνωσή της πως οι διακοινοτικές συγκρούσεις τερματίστηκαν "με παρέμβαση του ΟΗΕ" και "οδήγησαν στην αποχώρηση των Τ/Κ από όλα τα όργανα και τους θεσμούς της Κυπριακής Δημοκρατίας". Υπέδειξα στο άρθρο μου ότι δεν υπήρχε ΟΗΕ στην Κύπρο το 1963 και αυτοί που παρενέβησαν ήταν οι Εγγλέζοι. Ο ΟΗΕ ήρθε στην Κύπρο τρεις μήνες αργότερα.Ο κ. Ταλιαδώρος εντόπισε στον "Φιλελεύθερο" διάφορα σοβαρά επεισόδια που είχαν συμβεί στην Κύπρο τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο του '64. Άρα, συμπέρανε, οι συγκρούσεις συνεχίζονταν. Οπόταν ήταν κι αυτή η θέση της ΟΕΛΜΕΚ ορθή, επειδή δεν προσδιόριζε το χρόνο επέμβασης του ΟΗΕ.

Αν ο κ. Ταλιαδώρος συνέχιζε να ξεφυλλίζει τον "Φιλελεύθερο", θα διαπίστωνε ότι υπήρξαν πολύ πιο σοβαρές συγκρούσεις από αυτές που διάβασε στην εφημερίδα και μετά την εγκατάσταση της ΟΥΝΦΙΚΥΠ, όπως οι μάχες στον Πενταδάκτυλο τον Απρίλιο και η κρίση στη Μανσούρα τον Αύγουστο. Παρά την "παρέμβαση του ΟΗΕ" τοπικές συγκρούσεις και μάλιστα σφοδρές ήταν σύνηθες φαινόμενο μέχρι και το τέλος του 1967. Γενικευμένες διακοινοτικές ταραχές που οδήγησαν στην κατάρρευση των συμφωνιών και στην αποχώρηση των Τουρκοκυπρίων, όπως έγραφε η ανακοίνωση της ΟΕΛΜΕΚ, υπήρξαν μόνο τα Χριστούγεννα του '63 και σ' αυτές αναφερόταν η οργάνωση. Θα ήταν πιο έντιμο για ένα δάσκαλο να παραδεχτεί το λάθος του, παρά να προσπαθεί εκ των υστέρων να βρει στοιχεία να το δικαιολογήσει.Έχω κάνει πολύχρονη έρευνα για την περίοδο εκείνη και έγραψα ένα βιβλίο με 400 παραπομπές από πρωτογενείς κυρίως πηγές. Ο κ Ταλιαδώρος που προσπαθεί να μάθει την ιστορία από τις σελίδες των εφημερίδων, διατείνεται ότι "ο κ. Δρουσιώτης αγνοεί βασικές ιστορικές γνώσεις". Αποφαίνεται, ακόμη, πως κι ένας "πρωτάρης βαθμολογητής" θα με έκοβε στην ιστορία. Αν ο πρωτάρης αυτός μάθαινε την ιστορία από τις σελίδες του "Φιλελεύθερου", πράγματι, θα με έκοβε λόγω ημιμάθειας.

Οι κυπριακός Τύπος της εποχής είναι η πιο αναξιόπιστη πηγή ιστορικών γεγονότων. Όπως έγραψε ο γενικός γραμματέας των Η.Ε. Ου Θαντ στην πρώτη έκθεσή του για τα γεγονότα στην Κύπρο, ο τοπικός Τύπος ήταν "ανεύθυνος και ανακριβής" και "με το περιεχόμενο και τον τόνο των δημοσιευμάτων του, αδιάλειπτα υποδαύλιζε τη διχόνοια στην κοινή γνώμη" (S/5764, 15/6/64, παρ. 69). Δεν άλλαξαν πολλά από τότε, ούτε στον Τύπο, ούτε στην Παιδεία.Ο κ. Ταλιαδώρος δημοσιεύει κι ένα απόσπασμα από άρθρο της κ. Γκιούροφ, το οποίο και υιοθετεί. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος εξευτελισμός για ένα δάσκαλο να μην έχει δικά του επιχειρήματα και να καταφεύγει σε δημοσιογραφικά απόνερα.