ΠΙΔΚΙΑΥΛΙΑ ΚΑΙ ΣΤΙΧΟΙ

ΠΙΔΚΙΑΥΛΙΑ ΚΑΙ ΣΤΙΧΟΙ  

Μια φωτογραφική έκθεση για τους λαϊκούς ποιητές και 

οργανοπαίχτες της Κυπρου

Μια φωτογραφική έκθεση με τον τίτλο ΠΙΔΚΙΑΥΛΙΑ ΚΑΙ ΣΤΙΧΟΙ πραγματοποιείται στην αίθουσα ΕΙΡΗΝΗ, στο τέρμα της οδού Λήδρας. Η φωτογραφική έκθεση θα είναι ανοικτή καθημερινά από τις 8:00 ως τις 19:00. Θα διαρκέσει ως τις 19 του Σεπτέμβρη.

Οι φωτογραφίες είναι του Πανίκκου Χρυσάνθου και είναι χωρισμένες σε δύο μεγάλες ενότητες:

Η πρώτη είναι γύρω από την ποιητικήν αλληλογραφία του Παύλου Λιασίδη και του Χαράλαμπου Δημοσθένους. Οι δυο ποιητές, που έγραψαν στην κυπριακή διάλεκτο ακουλουθώντας την παράδοση του τόπου μας, κατάγονταν από δυο γειτονικά χωριά: Ο Παύλος από τη Λύση και ο Χαράλαμπος από την Κοντέα. Έγιναν φίλοι πολλά χρόνια πριν το κακό βρει την Κύπρο. Ο Χαράλαμπος πρωτοστατούσε στον πολιτιστικό σύλλογο της Κοντέας «Τριπτόλεμος", ο οποίος παρουσίασε το 1939 το θεατρικό έργο του Λιασίδη «Η αγάπη νικητής». Το έργο δε το παρουσίαζε το χωριό του Λιασίδη, γιατί οι χωριανοί του δε μπορούσαν να αποδεχτούν πως ένας βοσκός θα μπορούσε να γράψει θεατρικά έργα. Έτσι το ανέβασε η Κοντέα. Από τότε ο Παύλος και ο Χαράλαμπος συνδέθηκαν με μια στενή φιλία. Το 74 βρέθηκαν κι οι δυο πρόσφυγες στις Φοινικούδες της Λάρνακας. Κι έβγαλαν μαζί μια αναμνηστική φωτογραφία. Την αφιέρωσαν ο ένας στον άλλο με ένα ποίημα γραμμένο από πίσω. Κι όταν ο Χαράλαμπος πήγε στα Μαντριά της Πάφου, όπου η Διοίκηση του έδωσε ένα τουρκοκυπριακό κλήρο, σκέφτηκε να κάμει ένα δώρο στον φίλο του: Να του φτιάξει ένα πιδκιαύλι από τα καλάμια της αυλής του, για να αντικαταστήσει το χαμένο του πιδκιαύλι, που αγαπούσε πολύ και που έμεινε στη Λύση. Του το έστειλε με ένα σύντομο ποίημα-αφιέρωση. Ο Λιασίδης όμως δεν έμεινε ευχαριστημένος. Βρήκε πως το πιδκιαύλι «παραφωνούσε» στην τελευταία του τρύπα. Και το έγραψε σε ένα ποίημα-απάντηση. Ο Χαράλαμπος ήξερε που ήταν το πρόβλημα: Ο Λιασίδης είχε πάθει ένα μικρό εγκεφαλικό, και δε μπορούσε να πιέσει το μικρό του δάχτυλο καλά, ώστε να κλείσει εντελώς η τελευταία τρύπα του πιδκιαυλιού. Γι αυτό «παραφωνούσε». Δεν είπε όμως τίποτα γι αυτό κι έφτιαξε δεύτερο και τρίτο και τέταρτο πιδκιαύλι στον φίλο του, που ήταν πάντα ανικανοποίητος. Κάθε πιδκιαύλι συνοδευόταν κι από ένα ποίημα. Κι ακολουθούσε μια απάντηση. Μέσα από αυτή την «ποιητική» - με όλη τη σημασία της λέξης – επικοινωνία, βγαίνει ο πόνος της προσφυγιάς, η νοσταλγία του «σπιτιού» και της ζωής που χάθηκε, καθώς και το απίστευτο ήθος των δυο μας ποιητών, που εκφράζουν ό,τι πιο αυθεντικό έχει να δώσει η κυπριακή ψυχή.

Η δεύτερη ενότητα αποτελείται από σκόρπιες φωτογραφίες λαϊκών οργανοπαιχτών και τσιαττιστάδων: Από τον Φυλαχτή της Αχερίτου ως τον Ττάκκα του Λιοπετριού, τον Βασίλη Χαπέσιη, τον Πιερέττη, τον Μιχάλη Πούλλο, τον Γιαννάκη Ττίκκη και τον Μιχάλη Τερλικκά.

Η έκθεση θέλει να δείξει μια πτυχή του πολιτισμού και της παράδοσης του τόπου μας, που σύμφωνα με τον δημιουργό της αποτελεί μια από τις πιο όμορφες και σημαντικές εκφράσεις της Κύπρου. Μια τέχνη, που η εικόνα της σβύνει αργά-αργά μέσα από την «εξέλιξη» και τη λογική του χρήματος, που σαρώνει περηφρονητικά τον ταπεινό τρόπο της χτεσινής μας ζωής και τις ταπεινές του εκφράσεις.