ΓΙα την κυπριακή γλωσσική ποικιλία

Ο πανικός που προκάλεσαν τα νέα αναλυτικά προγράμματα του μαθήματος της γλώσσας, συνεχίζεται. . Αναδημοσιεύουμε εδώ το εύστοχο άρθρο της συναδέλφου Ρένας Χόπλαρου.

Ο “πατριωτισμός της περισπωμένης” ξαναχτυπά!
της Ρένας Χόπλαρου


Οι κοινωνιογλωσσολόγοι αναγνωρίζουν πολλές παραλλαγές της εθνικής γλώσσας, πολλά διαφορετικά πλαίσια επικοινωνίας και δεν ταξινομούν τις γλώσσες σε ανώτερες και κατώτερες, σε «σωστά» και «λάθος» ελληνικά. Τη βδομάδα που μας πέρασε, είδαμε και ακούσαμε οργισμένους «σωτήρες» να θέλουν να «σώσουν» την ελληνική γλώσσα από τα χέρια των πανεπιστημιακών. Τους κατηγόρησαν πως βάλθηκαν «να εξαφανίσουν το έθνος». Δεν είναι η πρώτη φορά που η «σωτηρία του έθνους» γίνεται σημαία.


Το πιο ακραίο παράδειγμα, το παραθέτει η Άννα Φραγκουδάκη. Συνέβη την εποχή της κατοχής και αφορά τη σωτηρία «του έθνους» από τον Ιωάννη Κακριδή. «Επειδή ο Κακριδής διδάσκει στη δημοτική και γράφει σε μονοτονικό, τα μέλη της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών και της Πρυτανείας θα εισηγηθούν στον υπουργό Παιδείας (των δωσιλόγων) την απόλυσή του. «Το ζήτημα είναι εθνικόν», γράφουν τα πρακτικά των συνεδρίων, «την πατρίδα βλάπτομεν σφόδρα, όταν υποσείωμεν τα θεμέλια είτε της θρησκείας είτε της γλώσσης», δεν έχει ξαναγίνει «τόσον λυπηρόν και παράτολμον γεγονός διά [την Σχολήν] και το Ελληνικόν Έθνος ολόκληρον». Είναι «εθνικόν έγκλημα». Αυτά λέγονται χειμώνα του 1941-42. Δηλαδή, όταν στην Ακρόπολη κυματίζει ο αγκυλωτός σταυρός, περίπολοι των ναζί περιδιαβαίνουν τους δρόμους της Αθήνας και καρότσια μαζεύουν κάθε πρωί τα πτώματα της πείνας. Μάχονται οι «σωτήρες», μέσα σε ΑΥΤΕΣ τις συνθήκες, να σώσουν «το έθνος» από τον Κακριδή που προδίδει την περισπωμένη...» (εφημερίδα «Τα Νέα», 19 Μαϊου 2007).

Ενδιαφέρει άραγε κανέναν, από τον Υπουργό Παιδείας μέχρι τον τελευταίο συνδικαλιστή που θέλει να «προστατεύσει» την ελληνικότητα της παιδείας μας, να κατανοήσει γιατί τα παιδιά μας βουβαίνουν μες στην τάξη και είναι λαλίστατα το διάλειμμα; Αναγνωρίζει κανείς το γεγονός ότι παιδιά που μένουν στα χωριά ακόμη χρησιμοποιούν κυπριακές λέξεις όπως το «ασκοπώ» και το «θκιακλίζω» που τα παιδιά του Δ’ Δημοτικού Αγλαντζιάς ή της Έγκωμης δεν έχουν ακούσει ποτέ τους; Νοιάζεται κανείς αν οι περισσότεροι που τελειώνουν το σχολείο, κυριολεκτικά μισούν τη λογοτεχνία και δεν ξαναπιάνουν κανένα κλασικό βιβλίο στα χέρια τους; Ότι δεν αγοράζουν καν εφημερίδα; Ή ακόμη κι αν αγοράζουν δεν μπορούν να παραδεχτούν ότι η συγκεκριμένη εφημερίδα που διαβάζουν φωτίζει την πραγματικότητα από μια συγκεκριμένη οπτική γωνία; Ότι οι απόφοιτοι Λυκείου δυσκολεύονται να γράψουν μια επιστολή; Ή να ξεχωρίσουν τον ψευδοεπιστημονικό λόγο από τον επιστημονικό; Τη γνώμη από το γεγονός; Ενδιαφέρει κανένα ότι ορισμένοι εκπαιδευτικοί λένε στους μαθητές τους «πες το σωστά», ή «πες το καλύτερα» εάν μιλήσουν κυπριακά μες στην τάξη λες και τα κυπριακά είναι λάθος ή κακής ποιότητας γλώσσα; Φανταστείτε λοιπόν τι είδους γλωσσική αυτοπεποίθηση θα αναπτύξει ένας μαθητής αν μόλις βρεθεί στο καινούριο περιβάλλον του σχολείου, μαθαίνει από το δάσκαλό του ότι δεν ξέρει να μιλάει σωστά αντί να πληροφορηθεί ότι εκτός από τη γλώσσα που μιλάει με τους γονείς του και με τους φίλους του υπάρχει και μια άλλη γλώσσα, την οποία πρέπει να μάθει γιατί είναι καταλληλότερη για τις σχολικές και επίσημες συνθήκες επικοινωνίας;

Τα νέα αναλυτικά της γλώσσας θέλουν να συμφιλιώσουν τα παιδιά με τη διγλωσσία μας. Να τα ενδυναμώσουν θέλουν. Δεν κάνουν κανένα έγκλημα.

Αν μπορούσε να ακούσει όσα λέχθηκαν για τα κυπριακά την περασμένη βδομάδα, ο Παύλος Λιασίδης, θα χαμογελούσε ειρωνικά και μάλλον θα μας αφιέρωνε ένα τετράστιχό του ελαφρώς παραλλαγμένο:
Ο πλάστης που μας έπλασε άφηκεν μας αΐπην,
Οι καταρράκτες τ’ ουρανού ν’ ανοίξουν τζιαι να τρέχουν νουν,
εμάς εν μας λείπει!