Μισές Αλήθειες (για τον Λιμνήτη)

του Διονύση Διονυσίου
Πολίτης, 6/9/09


Θα ξεκινήσω καταγράφοντας το λεχθέν υπό ανωνύμου: "Φοβού τη μισή αλήθεια. Μπορεί να κρατάς τη λανθασμένη μισή". Η αφορμή δίνεται εξόφθαλμα από τα πρόσφατα γεγονότα στο οδόφραγμα του Λιμνίτη. Η είδηση στα ε/κ ΜΜΕ έσκασε σαν βόμβα: "Οι Τούρκοι παραβίασαν τη συμφωνία ανοίγματος του οδοφράγματος". Το εκπαιδευμένο ελληνοκυπριακό, από ευπαίδευτους δημοσιογράφους, κοινό έκανε αμέσως τον απαραίτητο συνειρμό: "Οι Τούρκοι δεν θέλουν λύση" για να ακολουθήσει εν είδει αυτόματης γραφής η σουρεαλιστική αποτύπωση... της πραγματικότητας: "Ποτέ οι Τούρκοι δεν τήρησαν τις συμφωνίες που κάναμε".
Στο πλαίσιο της πιο πάνω διαδικασίας ήδη στο μυαλό τους κάποιοι άρχισαν να σκέφτονται ότι με το άρθρο αυτό θέλω να υποστηρίξω τους Τούρκους. Απαντώ σε μελό τόνους ότι είμαι εθνικά σκεπτόμενος. Το Εθνικόν είπε κάποτε ο Διονύσιος Σολωμός είναι το αληθές. Προσπαθώντας κανείς να αναζητήσει την αλήθεια οφείλει να κάνει υπερβάσεις, να ξεπερνά τον εαυτό του, τα πιστεύω του, τις ιδεοληψίες, τις φοβίες και τα πάθη του. Κανένας δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι κατέχει την πάσα αλήθεια σύμφωνα με τον Andre Gide. "Αν όμως πρέπει να πιστέψετε σε κάποιους, εμπιστευθείτε αυτούς που αναζητούν την αλήθεια και όχι αυτούς που είναι σίγουροι ότι την βρήκαν".

Λιμνίτης

Το πρόσφατο γεγονός στο Λιμνίτη έχει ενδιαφέρον όχι τόσο ως μια αξιόλογη φάση του Κυπριακού, αλλά ως μικρογραφία της συμπεριφοράς Ε/Κ και Τ/Κ σε σχέση με τις προσπάθειες που καταβάλλονται για επίλυσή του. Εάν κρίνουμε από την από αέρος αντιπαράθεση (στο Τρίτο του ΡΙΚ) των δύο ηγετών της περιοχής Πύργου, Καρού και Μιχαηλίδη και οι δύο μέσω της διέλευσης επιχείρησαν να κερδίσουν πόντους παρά να επιλύσουν ένα πρόβλημα.
* Έστειλε ο καθένας τους δικούς του καταλόγους στο προεδρικό. Στους καταλόγους δεν καταγράφηκαν τα ονόματα με ακρίβεια, όπως αυτά αναγράφονται στις πολιτικές τους ταυτότητες. Τα αυτοκίνητα του κ. Καρού προηγήθηκαν της υπόλοιπής πομπής. Ο κ. Καρός πέρα από τη συμφωνία είχε επιτρέψει την επιβίβαση στα λεωφορεία του σε 13 άτομα τα οποία δεν βρίσκονταν στους καταλόγους.
* Από την πλευρά του ο κ. Μιχαηλίδης δεν γνώριζε ή δεν αναγνώριζε τη συμφωνία που είχε συνάψει ο Γιώργος Ιακώβου με τον Οζντίλ Ναμί. Η δική μας πλευρά είχε συμφωνήσει ότι οι Τούρκοι που θα περνούσαν στα Κόκκινα προ μηνός δεν θα ελέγχονταν διότι δεν θα κατέβαιναν από τα λεωφορεία. Αντίθετα οι Τούρκοι ήθελαν έλεγχο ταυτοτήτων, όπως κάνουν σε όλα τα οδοφράγματα, διότι οι Ε/Κ του Πύργου θα έμπαιναν από τις ελεύθερες περιοχές στην κατεχόμενη Μόρφου. Ο Γιώργος Ιακώβου είχε δηλώσει ότι με βάση τη συμφωνία θα γινόταν δειγματοληπτικός έλεγχος ταυτοτήτων, ο Ναμί από το βράδυ ανταπάντησε ότι θα γίνουν έλεγχοι, ωστόσο ο κ. Ιακώβου δεν ενημέρωσε τους κατοίκους της περιοχής. Ο κ. Μιχαηλίδης είχε δηλώσει ότι δεν θα επεδείκνυαν οι άνθρωποί του ταυτότητες. Αν ήταν ενήμερος ίσως αποφάσιζε να μην πήγαινε ποτέ, όπως κάνει το 50% των Ε/Κ που δεν επισκέπτονται τα κατεχόμενα διότι δεν θέλουν να επιδείξουν ταυτότητα. Ήταν σαφές πάντως από την πρώτη στιγμή ότι το προσκύνημα στη Μόρφου δεν μπορούσε να αναδειχθεί ως μια εκδήλωση κατάργησης της κατοχής της πατρίδας μας. Εκτός βέβαια κι αν όλα όσα λέγονται από πλευράς κατοίκων του Κάτω Πύργου τα τελευταία χρόνια για άνοιγμα του οδοφράγματος για ανθρωπιστικούς λόγους δεν ισχύουν.

Οι Τούρκοι

Στο απυρόβλητο βέβαια δεν μπορεί να μείνει η τουρκική πλευρά. Αν οι κάτοικοι του Κάτω Πύργου παραβίασαν το γράμμα της συμφωνίας για άνοιγμα του οδοφράγματος, οι Τούρκοι παραβίασαν το πνεύμα της. Όλη η προσπάθεια πίσω από την κάθοδο των κατοίκων του Πύργου στον Άγιο Μάμα συνοψιζόταν στη δημιουργία μιας καλύτερης ατμόσφαιρας η οποία θα υποβοηθούσε την πορεία των ήδη δύσκολων συνομιλιών για το Κυπριακό. Θα μπορούσαν λοιπόν οι αστυνομικοί του ψευδοκράτους, αντί να κατεβάσουν τους ανθρώπους από τα λεωφορεία, να συμπληρώσουν τα ονόματα όσων δεν είχαν εγγραφεί και να τους αφήσουν να περάσουν. Να προσκυνήσουν τον Άγιο Μάμα πήγαιναν οι άνθρωποι και όχι για καταδρομική επιχείρηση. Πίσω από την άτεγκτη λοιπόν στάση των αστυνομικών του "κράτους", είναι διάχυτη η καχυποψία, η υπεροψία και κυρίως η στενοκεφαλιά. Αυτή η στάση σκότωσε το πνεύμα της συμφωνίας του Λιμνίτη και βύθισε σε νέες περιπέτειες τη διαδικασία εξεύρεσης λύσης στο Κυπριακό.

Τα ΜΜΕ
Ρώτησα την Πέμπτη το απόγευμα έναν φίλο δημοσιογράφο γιατί το κανάλι του δεν κάλυψε στα δελτία του την κόντρα Μιχαηλίδη-Καρού η οποία ήταν ενδεικτική και των δικών μας ευθυνών για το φιάσκο στο Λιμνίτη. Η απάντηση του ήταν αφοπλιστική: "Σκεφτήκαμε ότι δεν έπρεπε να δώσουμε όπλα στους Τούρκους για να μας κατηγορούν. Ειδησεογραφικά όμως αυτή έπρεπε να ήταν η πρώτη είδηση".
Ο "Φιλελεύθερος" και η "Σημερινή" στις ελεύθερες περιοχές και η Βολκάν στα κατεχόμενα, όχι από βλακεία, αλλά συνειδητά, επέλεξαν να προβάλουν μισές αλήθειες. Για όλα φταίνε οι Τούρκοι τελεία και παύλα. Ο "Φ" μάλιστα, διά του διευθυντή του, υποστήριξε ότι όσοι επιχειρούν (όπως π.χ. ο "Πολίτης") να δώσουν και τις δύο όψεις του νομίσματος, συνειδητά αντιστρατεύονται τα δίκαια και τα δικαιώματα των Ε/Κ, τα δε άτομα αυτά "διαθέτουν αξιολύπητες συνειδήσεις". Προφανέστατα ο φίλος Άριστος Μιχαηλίδης συγχέει εδώ την προσωπική του, δίκην πτωχής μνήμης, εκδοχή με την καθαρή συνείδηση. Τα ΜΜΕ στην Κύπρο ένθεν και ένθεν του οδοφράγματος, χωρίς δυστυχώς πάντα να διαθέτουν την απαραίτητη δημοσιογραφική σοβαρότητα, έχουν πολύ σοβαρό λόγο στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Ένας έντιμος δημοσιογράφος ωστόσο όταν ασκεί το λειτούργημά του, προσπαθεί κατά κύριο λόγο να καταγράφει την πραγματικότητα, αναζητώντας την αλήθεια. Δυστυχώς στην Κύπρο πάρα πολλοί δημοσιογράφοι θεωρούν την αλήθεια ως αίρεση. Στην κυπριακή δημοσιογραφία, κι αυτό αφορά όλο το εύρος του Κυπριακού, λειτουργούν κατά κύριο λόγο ως μέλη της εθνικής τους ομάδας και κατά δεύτερο ως καταγραφείς της πραγματικότητας. Έτσι "για όλα φταίνε οι άλλοι. Εμείς έχουμε πάντα δίκαιο". Στα πιο πάνω υπάρχουν σίγουρα μεγάλες δόσεις αλήθειας, οι οποίες όμως διατυπώνονται υπό μορφή αφορισμού. Ο αφορισμός όμως ποτέ δεν ταυτίζεται με την αλήθεια, αλλά με τη μισή αλήθεια. Η μισή αλήθεια δεν διαφέρει από την προπαγάνδα. Συνεκδοχικά, στη μη λύση του Κυπριακού συντελεί και η πτωχή πληροφόρηση του κυπριακού λαού ένθεν και ένθεν του οδοφράγματος. Από κάποιους δημοσιογράφους που δεν σέβονται το λειτούργημά τους. Ένας λαός ο οποίος υπετροφοδοτείται με μισές αλήθειες, δεν μπορεί παρά να καταστεί έρμαιο σκοπιμοτήτων και συμφερόντων. Μέσω της τραγικής διαπίστωσης περί ανεπάρκειας των κυπριακών ΜΜΕ, πορευόμαστε όλα αυτά τα χρόνια μεταξύ άσπρου και μαύρου με ελάχιστους να δίνουν τη μάχη της αναζήτησης της αλήθειας. Με ελάχιστους να υποστηρίζουν ότι το Κυπριακό είναι ένα πρόβλημα για το οποίο και οι δύο κοινότητες έχουν τα δίκαια και τα άδικά τους. Αν κάποιος δεν εκκινεί την ανάλυση από αυτό το σημείο με αρωγό τα πορίσματα της ιστορίας, δεν έχει καμία μα καμία πιθανότητα να συναντηθεί με τον αντίπερα εχθρό. Ο "Φ", η "Σημερινή", ο "Αντένα", το "Σίγμα" και η "Βολκάν" εξόφθαλμα μας παραπληροφόρησαν για την υπόθεση Λιμνίτη. Διερωτάται λοιπόν κανείς πώς θα ενημερώσουν τον κυπριακό λαό εάν και όταν θα έρθει η στιγμή της λύσης; Ή μήπως θα πρέπει να το χωνέψουμε λαμβάνοντας υπόψη τον πρότερο δημοσιογραφικό βίο τους; Ότι δηλαδή γι' αυτούς κάθε λύση είναι κακή λύση επειδή ακριβώς δεν θέλουν λύση. Το μόνο παρήγορο στα πιο πάνω είναι η διαχρονική διαπίστωση του Σοπενχάουερ: "Κάθε αλήθεια", είπε, "περνά από τρία στάδια. Πρώτον διακωμωδείται. Δεύτερον βρίσκει βίαιη αντίσταση. Τρίτον γίνεται αποδεκτή ως αυταπόδεικτη". Στην Κύπρο βρισκόμαστε στο δεύτερο στάδιο. Δεν γνωρίζω εάν έχουμε τα χρονικά περιθώρια για το τρίτο, να αναγνωρίσουμε δηλαδή κάποιες πικρές αλήθειες. ΄Οταν για παράδειγμα ο μακαριστός Τάσσος Παπαδόπουλος το 2006 είχε δηλώσει ότι "οι συνθήκες Ζυρίχης -Λονδίνου είναι ευλογία" η αλήθεια των λόγων του ήταν σε όλους μας αυταπόδεικτη. Τί σημασία όμως είχε όταν όλοι γνωρίζαμε ότι αυτή η αλήθεια δεν μπορούσε να έχει πλέον πολιτικό αντίκρισμα;