Κυπρος: Μας κυβερνούν οι νεκροί

15/03/2009
"ΠΟΛΙΤΗΣ"

Του Διονύση Διονυσίου

Για ένα ορθόδοξο θεολόγο ή για ένα μουσουλμάνο μουφτή, τα πράγματα είναι απλά και εξηγούνται ακόμα και με τους τρέχοντες όρους της δημοκρατίας περί πλειοψηφίας και μειοψηφίας. "Σε αυτή τη χώρα υπάρχουν δύο πόλεις. Η μία αποτελείται από τους ζώντες και η άλλη από τους κεκοιμημένους. H μικρή πόλη που αποτελείται από τους ζώντες, πόσοι είμαστε; Mερικές εκατοντάδες χιλιάδες; Eίμαστε μειοψηφία. H μεγάλη πόλη, η απέραντη πόλη, είναι το νεκροταφείο. Δεκάδες εκατομμύρια είναι θαμμένοι εκεί μέσα".Οι πολιτικοί στην Κύπρο, αλλά και η κοινή γνώμη που τους εγκαθιδρύει στα αξιώματά τους, δεν φαίνονται να έχουν διαφορετική προσέγγιση από τη θρησκευτική εκδοχή περί της σημασίας των ζώντων και των τεθνεώτων.Αν κάποιος ταξιδέψει από την Καρπασία μέχρι και την Πάφο θα δει, εκτός από νεκροταφεία και εκατοντάδες επώνυμους νεκρούς, οι οποίοι εκ βάθρου με το χέρι υψωμένο μας καθοδηγούν ή στην πιο διαδεδομένη μορφή με όπλο ανά χείρας μας εμπνέουν.

Η συντριπτική πλειοψηφία, τόσο των Ε/Κ όσο και των Τ/Κ πολιτικών, τις Κυριακές χωρίζουν την ημέρα τους στα δύο. Το πρωί κατά κανόνα παρευρίσκονται σε μνημόσυνα αγωνιστών της ΕΟΚΑ, της ΤΜΤ, των νεκρών του 1963-64, της τουρκικής εισβολής ή αντίστοιχα της "Ειρηνευτικής αποστολής της Τουρκίας στην Κύπρο το 1974". Το απόγευμα διατίθεται στους ζωντανούς, περιδιαβαίνοντας με ένα φακελάκι στο χέρι σε γάμους και βαφτίσια.Για να μείνουμε στους νεκρούς, οι πολιτικοί αυτής της χώρας, έχουν κατανοήσει προ πολλού ότι διά της τιμής των νεκρών μπορούν να ελέγχουν τους ζωντανούς. Ως εκ τούτου, γίνεται αντιληπτό γιατί όλος αυτός ο πόλεμος για τις διάφορες εκδοχές της Ιστορίας και κατ' επέκταση για τα βιβλία ιστορίας. Στον εγκέφαλό τους, η Ιστορία δεν είναι επιστήμη, αλλά η πτωχή θεραπαινίδα της εδραίωσης των ανερμάτιστων πολιτικών τους παιχνιδιών.

Παραδείγματα

* Στις σημερινές εκλογές του ΔΗΚΟ, στην ουσία αντιπαρατίθενται οι δύο τεθνεώτες πρώην πρόεδροι του κόμματος διά των εξ αίματος συγγενών, αλλά και των εκ πολιτικής αγχιστείας επιγόνων τους. Οι Κυπριανικοί και οι Τασσικοί διεκδικούν την πολιτική εξουσία, όχι ως μέσο άσκησης πολιτικής, αλλά ως λάφυρο. Πρόκειται για δύο πολιτικά μπουλούκια, που στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές έπαιξαν χοντρό πόκερ με τους δύο υποψηφίους στο δεύτερο γύρο, χωρίς αρχές και πολιτικά οράματα και με τους ίδιους όρους αντιπαρατίθενται και σήμερα. Το μοναδικό τους όραμα είναι η νομή της εξουσίας, την οποία ως πρότυπα εκφράζουν οι δύο πρώην πρόεδροι της Δημοκρατίας που ευτύχησαν να την κατακτήσουν.

* Στην ευρύτερη πολιτική σκηνή, οι δύο διασημότεροι νεκροί της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας των Ε/Κ, οι Μακάριος και Γρίβας, ακόμα μας καθοδηγούν με τις υποθήκες τους. Αντί στο παρόν τα λάθη και οι παραλείψεις των δύο αυτών ανδρών να φωτίσουν το μέλλον μας, καθημερινά μας καθοδηγούν σε αδιέξοδα. Οι Σύνδεσμοι Αγωνιστών, μερίδα του ΔΗΣΥ, ο Βάσος Λυσσαρίδης, μας καλούν σε επίδειξη παρόμοιου ηρωισμού, αγνοώντας ότι ο ήρωας από εποχή σε εποχή μπορεί και να διαφέρει. Οι Αυξεντίου και Παλληκαρίδης ήταν στην εποχή τους ήρωες, γιατί αντιτάχθηκαν στην αποικιοκρατία διεκδικώντας την ελευθερία της χώρας μας. Σήμερα ο ήρωας ίσως να είναι αυτός που συνειδητοποιεί τα λάθη Ε/Κ και Τ/Κ από το 1960 και εντεύθεν και προσπαθεί να επανενώσει την πατρίδα του. Κι όμως, η κατά το δοκούν και συμφέρον οικειοποίηση της θυσίας κάποιων νεκρών μας από κάποιους ζωντανούς, στην ουσία νεκροζώντανους στο κύτταρο, επιβάλλει αυτοί οι λίγοι που αγωνίζονται σήμερα για επανένωση να θεωρούνται προδότες. Η Ιστορία πάντως, που επικαλούνται επιλεκτικά, τους ξεμπροστιάζει. Οι ήρωες ήταν πάντα λίγοι, μετρημένοι στα δάκτυλα. Είναι αυτοί που βλέπουν μπροστά από την εποχή τους και ρισκάρουν. Ήρωες δεν μπορούν να θεωρηθούν ποτέ το φοβισμένο μπουλούκι του 76% το 2004 ή το 95% των απολίτικων συμπατριωτών μας που ψήφιζε τον Μακάριο τη δεκαετία του 1960.

* Στο Βορρά, τέλος, ο Ραούφ Ντενκτάς και ο Ντερβίς Ερογλου διά της νεκρολαγνείας τους οδηγούν τη χώρα μας σε διχοτόμηση, στερώντας από τους ζώντες Τ/Κ το όραμα μιας κοινής ευρωπαϊκής πατρίδας, απαλλαγμένης από στρατούς και σοβαρά δημοκρατικά ελλείμματα. Οι ίδιοι, ενώ δεν έχουν όραμα για το μέλλον, όποτε θα έπρεπε να εξοστρακιστούν από το πολιτικό προσκήνιο, καταφέρνουν να βυθίζουν τους συμπατριώτες μας Τ/Κ όλο και περισσότερο στο αδιέξοδο παρελθόν. Σε αυτή τη χώρα, δυστυχώς όλοι μιλούν για υποθήκες που άφησε ο άλφα ή ο βήτα. Υποθήκες, οι οποίες οδήγησαν αυτή τη χώρα στην καταστροφή. Οι υποθήκες τους στην ουσία υποθηκεύουν το μέλλον μας και με δικές μας ευθύνες. Γιατί τους ανεχόμαστε, γιατί αποδεχόμαστε τη θεολογική εκδοχή του κόσμου περί νικώσας πλειοψηφίας των νεκρών. Η πολιτική εκδοχή βέβαια είναι εντελώς διαφορετική. Οι ζωντανοί έχουν τον πρώτο λόγο. Κυρίως δε, έχουν ευθύνες απέναντι σε όλα εκείνα τα εκατομμύρια που θα γεννηθούν σε έναν αδιέξοδο κόσμο, και δικαιολογημένα θα μας βρίζουν. Οπότε, δεν έχουμε άλλες δικαιολογίες να προβάλουμε: Σε έναν κόσμο που κυβερνούν οι νεκροί, είμαστε αναγκασμένοι τελικά να ξαναρχίσουμε να ζούμε.