Ούτε τη θέλουμε, ούτε μας αξίζει

ΠΟΛΙΤΗΣ

01/03/2009

Του Γιάννου Κ. Ιωάννου

Cancel my subscription to the Resurrection. Jim Morrison.

Σε κείμενα που έχω δημοσιεύσει τα τελευταία χρόνια, υποστήριξα τη θέση πως οι δυο πλευρές στην Κύπρο θα καταλήξουν σε σχέδιο λύσης, γιατί πέραν από ζητήματα δικαιοσύνης, πολιτικής αλλά και δικαίωσης, η λύση συμφέρει. Συμφέρει στους ΕΚ, στους ΤΚ, αλλά και στην Τουρκία. Με την εκλογή του Δημήτρη Χριστόφια στην προεδρία, πληρώθηκε και ένας τεχνικός όρος αναγκαίος για τη διαδικασία, αφού τώρα, σε αντίθεση με τον προκάτοχό του, έχουμε πρόεδρο που πιστεύει στην αναγκαιότητα του συμβιβασμού. Στον ένα χρόνο της προεδρίας Χριστόφια, αποδείχτηκε πως τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Ο πρόεδρος πιστώνεται, συνήθως, με καλή θέληση, κουβαλά συνήθως τη σωστή ιδεολογία, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Δε φτάνει να βρει άκρη λύσης με τον Μεχμέτ Αλί Ταλάτ. Θα πρέπει στη συνέχεια να "πουλήσει" τη λύση στον κόσμο. Και για να την "αγοράσει" ο κόσμος, πρέπει πρώτα να πειστεί για την αξία της, αλλά κυρίως να εγκλιματιστεί με την κουλτούρα του συμβιβασμού, της συνύπαρξης και κυρίως του μοιράσματος εξουσίας ανάμεσα στους δυο συνεταίρους στη νέα δομή αυτού που ονομάζεται Κυπριακή Δημοκρατία. Τα πράγματα είναι τόσο άσχημα σε αυτό τον τομέα, που ώρες ώρες σκέφτομαι πως η πλειοψηφία των ΕΚ δεν είναι διατεθειμένη να αποδεχθεί ούτε και την καλύτερη λύση που μπορεί να πάρουμε κάτω από τις περιστάσεις. Και το εφιαλτικότερο: όσο περνά ο καιρός, φαίνεται πως δε μας αξίζει μια λύση. Αυτό δείχνουν τα σημάδια.Οι καθηγητές επιβεβαιώνουν πως ζουν σ' έναν εικονικό κόσμο, φτιαγμένο μέσα στις δεκαετίες προπαγάνδας που συνόδευαν την, από το 1964, κουτσουρεμένη ύπαρξη της δημοκρατίας. Το λειτούργημα της παροχής γνώσης έρχεται σε δεύτερη μοίρα, εξαιτίας της επίκλησης της διαχρονικής μας διαδρομής επί κρισίμου καμπής. Άλλοι όμως είναι πιο ειλικρινείς: τι να αλλάξουμε και γιατί να το αλλάξουμε; Ο ιστορικός ρεβιζιονισμός γίνεται αλήθεια, τόσο απόλυτη, που δε δέχεται ούτε καν την ύπαρξη ερωτηματικού. Η ιστορία δεν αποτελείται από τα γεγονότα, η ιστορία αποτελείται από το σύνολο των βολικών διηγήσεων που επιλέξαμε να ενστερνιστούμε. Οι δάσκαλοι κάνουν το καθήκον τους: είναι πρόωρο, λένε, να έρθουν τα δικά μας κοπελλούθκια σε επαφή με τα ψευδοκοπελλούθκια του βορρά, "για να μην δημιουργηθούν προβλήματα", λένε. Αν ήταν από το χέρι τους, θα επέμεναν να μείνουν χωρίς εκπαίδευση τα κοπελλούθκια του βορρά, αφού οι δάσκαλοί τους δεν είναι γραμμένοι στην ΠΟΕΔ ή το υπουργείο της κουτσουρεμένης δημοκρατίας και άρα εξ ορισμού είναι ψευδοδάσκαλοι.

Με αποδεικτικά στοιχεία, πλέον, οι εκπαιδευτικοί μας αποτελούν έπαλξη συντηρητισμού, εθνικισμού, αλλά και συνειδητής ιστορικής διαστρέβλωσης. Πώς θα προετοιμάσει τους μαθητές μας για μια λύση ένα τέτοιο εκπαιδευτικό σύστημα;Οι εκπαιδευτικοί έχουν ένα ενδιάμεσο ρόλο: παίρνουν τα γεννήματα της κοινωνίας από τη μια, προσφέρουν την εκπαίδευση, και μετά αποδίδουν πίσω στην κοινωνία το τελικό προϊόν, το οποίο φυσικά τη διαμορφώνει ανάλογα με ό,τι διδάχτηκε. Δεν μπορεί όμως να τους αποδοθεί πλήρης ευθύνη για τη γενική κατάσταση των κακώς εχόντων. Η κουλτούρα του συμβιβασμού θα έπρεπε να ήταν πρώτη στην ατζέντα των πολιτικών μας, οι οποίοι τύποις υποστηρίζουν ένα είδος λύσης που από τη φύση του εμπεριέχει μοιρασιά, συνύπαρξη, συνδιαχείριση. Όταν τους ακούς να μιλάνε όμως, όταν σχολιάζουν το εκάστοτε υπό συζήτηση κεφάλαιο στις συναντήσεις Χριστόφια - Ταλάτ, νομίζεις πως μιλούν για άλλη χώρα. Ψάξτε λίγο να βρείτε τις απόψεις των εκπροσώπων των διαφόρων εκφάνσεων της ακροδεξιάς (ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, ΕΥΡΩΚΟ κλπ), για το "ήδη λελυμένο" ζήτημα του περιουσιακού όπως λένε, και θα καταλάβετε τι εννοώ. Και ενώ, όταν βάλουμε τις σχετικές τους δηλώσεις στο φόντο των ΔΙΚΩΝ τους αποφάσεων εντός του Εθνικού Συμβουλίου, φαίνεται τι ανοησίες λένε και γράφουν, το είδος αυτό των πολιτικών είναι το πιο δημοφιλές στα ΜΜΕ, όχι για να προβάλουν τις ανοησίες τους, αλλά για να μεταδώσουν τα συνθήματά τους και έτσι το κακό τριτώνει: ρεβιζιονιστές εκπαιδευτικοί, εθνικιστές πολιτικοί, λαϊκίστικα ΜΜΕ. Όλοι αυτοί φτιάχνουν μια συγκεκριμένη περιρρέουσα κουλτούρα, η οποία είναι εκ της φύσεως της ενάντια σε όσα υποτίθεται διεκδικούμε, ενάντια σε οποιαδήποτε εφικτή λύση.

Ένας θα μπορούσε να πει: τι χολοσκάς, αν έτσι θέλει ο κόσμος, τότε έτσι να γίνει. Σωστά. Και αν ο κόσμος δε συμμερίζεται τη λογική πως η λύση συμφέρει και επιλέγει το αντίθετο, τότε ας γίνει, και ας ξαναγίνει. Και αν αυτό είναι το θέλημα, τότε η συνειδητή έλλειψη σημείου στίξης στον τίτλο του παρόντος κειμένου, μιας και δεν μπορούσα να είμαι σίγουρος αν ήθελα να βάλω τελεία ή ερωτηματικό θα πρέπει να πάψει να αποτελεί δίλημμα. Τελεία και παύλα.