SOS, κινδυνεύει η ελληνικότητά μας

Κάποιοι εθνικιστές φοβούνται ή λεν ότι φοβούνται ότι κινδυνεύει άμεσα η Ελληνικότητά τους λίγο μετά που το Υπουργείο Παιδείας ανακοίνωσε το στόχο της φετινής χρονιάς για δημιουργία ειρηνικής κουλτούρας με την τουρκοκυπριακή κοινότητα. Ο στόχος είναι πολύ λογικός, αφού όταν υπάρχουν εθνοτικές συγκρούσεις, το εκπαιδευτικό σύστημα θα πρέπει να παίξει ένα σημαντικό ρόλο ώστε να προετοιμάσει το έδαφος ανάμεσα στους νέους ανθρώπους για να ξεπεραστεί η κρίση την οποία δημιούργησαν είτε οι μέχρι τώρα εθνικιστικοί στόχοι είτε το κρυφό αναλυτικό πρόγραμμα των διαφόρων υπουργείων παιδείας είτε οι οργανωμένες εθνικιστικές ομάδες δασκάλων δημοτικής και μέσης εκπαίδευσης. Έρχεται επομένως η ηγεσία του εκπαιδευτικού συστήματος να διορθώσει ένα σύστημα το οποίο μέχρι στιγμής έχει δημιουργήσει όχι λίγους ανθρώπους οι οποίοι δεν μπορούν να αντέξουν στην ιδέα της συνύπαρξης με τους τουρκόφωνους Κυπρίους. Μάλιστα η ηγεσία της ΠΟΕΔ δεν δέχεται ούτε καν την επίσκεψη Τουρκοκυπρίων μαθητών σε ελληνοκυπριακά σχολεία, γεγονός το οποίο δείχνει την αποφασιστικότητά της να κρατήσει τους μαθητές των δυο κοινοτήτων μακριά τους μεν από τους δε.
Στα πρώτα στάδια της ανακοίνωσης του στόχου του Υπουργείου Παιδείας για τη φετινή χρονιά η αντίδραση ήταν χλιαρή, μέχρι που δυνάμωσε αργότερα. Ένας από τους λόγους μπορεί να είναι ότι θεωρήθηκε από διάφορους ότι ήταν ένα από τα πολλά σε ό,τι αφορά την επαναπροσέγγιση, το οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ θα ήταν τυπικό και δεν θα εφαρμοζόταν. Όταν μάλιστα γινόταν λόγος για το θέμα αυτό, έλεγαν ότι η κουλτούρα ειρηνικής συνύπαρξης είναι αυτονόητη και δεν χρειάζεται καν να αναφερθεί, μάλιστα ίσχυε πάντα στα σχολεία μας. Μετά όμως όταν ο Υπουργός Παιδείας έδειξε ότι εννοούσε την ειρηνική συνύπαρξη, άρχισε να γίνεται από υπόγεια μέχρι και φανερή δουλειά ενάντια στον στόχο, κάτι το οποίο μπορεί και να διαβαστεί στα έντυπα των κομματικών οργανώσεων των καθηγητών. Όταν μάλιστα το θέμα έπιασε και τα βιβλία της ιστορίας δια μέσω των οποίων οι μαθητές μας θα μάθαιναν ιστορικά γεγονότα τα οποία μέχρι στιγμής έχουν αποσιωποιηθεί, τότε ο στόχος άρχισε να γίνεται επικίνδυνος για κάποιους. Αργότερα όταν αναφέρθηκαν και οι παρακρατικές οργανώσεις, ελληνοκυπριακές και τουρκοκυπριακές, οι οποίες προετοίμασαν το δρόμο για τη διχοτόμηση κατά τη δεκαετία του 60, τότε άρχισε ένας ολοκληρωτικός πόλεμος ενάντια στο στόχο και τον Υπουργό. Από τότε βγαίνουν διάφορα στην φόρα σχετικά με τα γεγονότα της δεκαετίας.
Ένα σκοτεινό σημείο στην εθνικιστική ψυχολογία είναι ότι το να είσαι Έλληνας δεν σημαίνει ότι δεν παραδέχεσαι ότι και οι Έλληνες διαπράττουν βαρβαρότητες, μάλιστα υπάρχουν πολλές για να αναφερθεί κάποιος. Υπό κανονικές συνθήκες το να ονομάζονται οι ελληνικές και ελληνοκυπριακές βαρβαρότητες ως τέτοιες είναι λογικό, αφού η λέξη βαρβαρότητα έχει χρησιμοποιηθεί για τους σκοτωμούς που έκαναν Τούρκοι, επομένως όταν τις κάνουν και Έλληνες θα πρέπει να χρησιμοποιούμε την ίδια λέξη. Δεν νοείται να χρησιμοποιείται μια αρνητική λέξη μόνο για αυτούς που δεν μας αρέσουν. Από τη στιγμή που μπήκε το θέμα για την αλλαγή των ιστορικών βιβλίων και αργότερα το ζήτημα της ύπαρξης ελληνοκυπριακών και τουρκοκυπριακών παρακρατικών οργανώσεων, διάφοροι άρχισαν να λεν ότι η παιδεία μας θα πάψει να είναι ελληνική. Για ποιο λόγο παρακαλώ; Θα ντρέπεσαι να είσαι Έλληνας επειδή κάποιοι Έλληνες ήταν δολοφόνοι Τουρκοκυπρίων ανδρών, γυναικών, παιδιών και βιαστές Τουρκοκυπρίων γυναικών και κορασίδων; Παύεις να είσαι Έλληνας επειδή κάποιοι Έλληνες παραχάραξαν την ιστορία για να μην βγουν τα εγκλήματά τους στην φόρα; Μήπως το μέγεθος της Ελληνικότητας μετριέται από αυτά που θα κρύψουμε για να φαινόμαστε στις ιστορικές σελίδες ένας θρύλος ο οποίος ξέρουμε όλοι ότι δεν είμαστε; Έχω ακούσει από συναδέλφους εκπαιδευτικούς να λεν ότι αν τα πούμε όλα αυτά που έγιναν, τότε τι θα δώσουμε στους νέους για τη δική μας γενιά. Τι να τους πω και εγώ; Ότι το να παραχαράσσουμε την ιστορία για να κάνουμε καλή εντύπωση στους νέους είναι δόλος;
Οι Γερμανοί δέχτηκαν ότι οι Ναζί ήταν άτομα μιας συγκεκριμένης ιδεολογίας οι οποίοι έκαναν εγκλήματα πολέμου. Οι Ναζί κυνηγήθηκαν σε όλες τις γωνιές της γης και όσοι πιάστηκαν καταδικάστηκαν για τα εγκλήματά τους. Με την καταδίκη τους και την αποδοχή ότι τα εγκλήματα πολέμου είχαν όντως γίνει, η κατάσταση έφτασε στο σημείο όπου αυτό δεν ήταν πλέον μυστικό το οποίο κουβεντιαζόταν μόνο στους καφενέδες, όπως στη δική μας περίπτωση. Με την καταδίκη αυτών των “πολύ” Γερμανών, οι υπόλοιποι Γερμανοί δεν ένιωσαν ότι εξαφανίστηκε η ταυτότητά τους. Μπορεί ένα μέρος των Γερμανών, συνειδητά και υποσυνείδητα να μην ήθελαν να φτάσουν τα πράγματα ως εκεί, όμως νίκησε η αλήθεια. Η συγκάλυψη ή αποσιώπηση εγκλημάτων πολέμου δεν συνδέονται με την εθνική ταυτότητα μιας ομάδας, εκτός βέβαια όταν αυτή η ομάδα θέλει να χρησιμοποιήσει την εθνική ταυτότητα για να τα καλύψει. Εάν τελικά η Ελληνικότητα, όπως την καταλαβαίνουν κάποιοι, είναι η συγκάλυψη εγκλημάτων τα οποία με την βοήθεια της ‘Θείας Πρόνοιας’ μεταμορφώνονται σε ηρωισμό φτάνει να γίνονται από Έλληνες ενώ όταν γίνονται από Τούρκους είναι βαρβαρότητα, τότε αυτοί καταντούν την Ελληνικότητα μια μορφή ρατσισμού.

Χρίστος Αχνιώτης