Περί της Αγγλικής Σχολής

8/2/2009

"Πολίτης"

Νικόλα Δευτερά

Είναι κάτι μέρες τώρα που παρακολουθώ την συζήτηση στον Τύπο για την Αγγλική Σχολή. Σκοπός μου ήταν η εξακρίβωση των λόγων εκείνων που ωθούν τη συγκεκριμένη ομάδα καθηγητών και γονέων εναντίον της αρχής της σχολής και του επίσημου συνδέσμου γονέων. Έχοντας λοιπόν διαβάσει μερικά από τα επιχειρήματά τους, θα ήθελα να συγκεντρωθώ σε δύο συγκεκριμένα τα οποία θεωρώ κύρια. Το πρώτο αναφέρεται στην πολιτική ως κάτι από το οποίο το σχολείο πρέπει να μείνει μακριά. Το δεύτερο αφορά το χαρακτήρα του σχολείου. Βάσει λοιπόν της σχετικής νομοθεσίας η οποία ορίζει ότι <<ο χαρακτήρας της σχολής θα είναι χριστιανικός αλλά μη δογματικός>>, η εν λόγω ομάδα θεωρεί ότι το σχολείο πρέπει να παραμείνει όπως ο νόμος προβλέπει. Ως αρχή ας μηρυκάσουμε λίγο το πρώτο επιχείρημα σχετικά με την πολιτική. Λένε λοιπόν ότι το σχολείο πρέπει να απέχει από την πολιτική. Την ίδια ώρα αναφέρονται στην ελευθερία του λόγου ως ένα από τα χαρακτηριστικά της σχολής. Η ελευθερία του λόγου θεσπίστηκε όμως από μια πολιτική πράξη και αποτελεί μια από τις πλέον ισχυρότερες πολιτικές ελευθερίες. Αυτή η ελευθερία είναι και συναφής με τη φιλελεύθερη εκείνη νοοτροπία, την οποία υποστηρίζει η εν λόγω ομάδα. Η φιλελεύθερη νοοτροπία όμως είναι απορρέουσα της φιλελεύθερης πολιτικής στάσης. Η φιλελεύθερη πολιτική στάση αντιτάσσεται φερ' ειπείν του ρατσισμού. Συνεπώς, λαμβανομένου υπόψη ότι στο προαναφερθέν σχολείο γίνεται διδασκαλία, ένας ρατσιστής δάσκαλος δεν θα επιτρεπόταν να διδάσκει σε αυτή έστω και εάν ο/η ίδιος/α επικαλεσθεί την ελευθερία του λόγου για να υπερασπίσει την θέση του/ης. (Παρεμπιπτόντως πώς μπορεί κάποιος/α να ονομάσει αυτή τη στάση αν όχι δογματική - δογματικά φιλελεύθερη;) Τι συμπεράνουμε όμως από το προαναφερθέν ανταποκριτικό νομίζω τουλάχιστον για την εν λόγω σχολή επιχείρημα; Ότι το σχολείο αναγνωρίζει την ιδιάζουσα λειτουργία του δασκάλου. Ότι δηλαδή ο δάσκαλος μαθαίνει στα παιδιά τις προαναφερθείσες αξίες. Ο πολυπολιτισμός, η ελευθερία του λόγου, ο σεβασμός στη διαφορετικότητα και πολλές άλλες αξίες που άπτονται της φιλελεύθερης στάσης - αυτές οι αξίες που η εν λόγω ομάδα επικαλείται ως χαρακτηριστικά της εν λόγω σχολής, πρέπει να διδαχθούν στους μαθητές έτσι; Πρέπει να διδαχτούν εν αντιθέσει φερ' ειπείν της μη αποδοχής της πολυπολιτισμικότητας, κοινώς ρατσισμού και εθνικισμού και του μη σεβασμού στον άλλο. Τι είναι ένα πολιτικό εγχείρημα, αν αυτό της διδασκαλίας δεν είναι; Πώς μπορεί κάποιος να μάθει τα παιδιά τι εστί ελευθερία ή σεβασμός στον άλλο χωρίς να κάνει πολιτική; Πώς μπορεί ο δάσκαλος να εξηγήσει όρους όπως φυλή, διάκριση, έθνος, κατοχή χωρίς να εμπλακεί σε πολιτική θεωρία; Πάμε τώρα στο δεύτερο επιχείρημά τους. Η νομοθεσία ορίζει το σχολείο χριστιανικό, αλλά όχι δογματικό. Χωρίς να είμαι ιδιαίτερα ειδήμων σχετικά με το διαχωρισμό των δύο εννοιών, θα έλεγα ότι αυτό εννοεί τις αρχές εκείνες του χριστιανισμού όπως αυτή του <<αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν>> και όχι την θρησκεία καθ' αυτή. Αλλιώς φαντάζομαι αν το σχολείο ήταν χριστιανικό με αυτή την έννοια, θα έπρεπε να γίνεται καθολική διδαχή της χριστιανικής θρησκείας, γεγονός το οποίο θα αντέβαινε με τη φιλελεύθερη νοοτροπία. Παράλληλα, εφόσον ο χριστιανισμός, το Ισλάμ κοκ δύναται να αντιβαίνουν με τον φιλελευθερισμό - ιδίως το γεγονός ότι οι μαθητές προσηλυτίζονται σε αυτές - γιατί οι ομάδα αυτή επιμένει να θέλει το μάθημα των θρησκευτικών; Χωρίς τα προαναφερθέντα επιχειρήματα να είναι καταλυτικά αυτό που υποδεικνύουν είναι το εξής: Να εξασκούμε κριτική σκέψη, καθώς γράφουμε και λαμβάνουμε θέσεις.