Παιδεία σε παραζάλη…

09/02/2009

"Η Σημερινή"

Διαδρομές

ΜΕ ΤΟ ΜΙΧΑΛΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ

«Ανύπαρκτες» επιτροπές που παράγουν αμφίβολα πολιτικά αποτελέσματα, αόρατοι μηχανισμοί που ασκούν υπόγειες και «παράπλευρες» εξουσίες, σκιώδεις λειτουργοί που λαμβάνουν αμφιλεγόμενες αποφάσεις, ανεύθυνοι αρμόδιοι που τελούν μονίμως σε άγνοια για ό,τι συμβαίνει στην υπηρεσία τους, πρακτικά που μεταφέρονται, «λαθραίως», από τη μια θεσμική «θυρίδα» στην άλλη, διδάσκοντες που αλληλοεξοντώνονται, καθημερινά, στον Αρμαγεδδώνα των ιδεολογημάτων. Αυτήν περίπου την εικόνα δίνει προς τα έξω το Υπουργείο Παιδείας, που μοιάζει να βρίσκεται βραχυκυκλωμένο σ’ ένα αλαλούμ ασυνεννοησίας, διοικητικών παρασυναγωγών και ιδεολογικής σύγχυσης. Και, μονίμως, ο Υπουργός να προσπαθεί να βγάλει το… φίδι από την τρύπα, με κραυγαλέα άγαρμπους χειρισμούς, που απογοητεύουν ακόμη και τους πιο επιρρεπείς στην παρόρμηση της ευπείθειας. Το χειρότερο είναι ότι ο κ. Υπουργός, στην προσπάθειά του «να κρύψει τα σκουπίδια κάτω από το χαλί», χρησιμοποιεί μιαν πενιχρά αίολη επιχειρηματολογία, που αποκαλύπτει όσα, ακριβώς, επιχειρεί να αποκρύψει, μέσα στη διαφάνεια της αβασιμότητάς της. Τη μια είναι η άγνοια -δεν ξέρω, δεν είδα-, την άλλη ο ερασιτεχνισμός -περισσεύει ως άλλοθι εκεί στο Υπουργείο-, την παράλλη η… αυτενέργεια των διδασκόντων. Αλλά, η μόνιμη επίκληση της άγνοιας, τι άλλο μπορεί να υποδαυλίζει, παρά το σκοταδισμό, η επίκληση του ερασιτεχνισμού, σε τι άλλο μπορεί να παραπέμπει παρά σε… παιδεία της πλάκας, η επίκληση της «αυτενέργειας» των διδασκόντων, μέσα σε μια πολυπλόκαμη και δυσκίνητη δομή, που συνθλίβεται κάτω από το βάρος του γραφειοκρατισμού της, όπως είναι το Υπουργείο Παιδείας, με τι μπορεί να συστοιχείται, παρά μόνο με υλοποίηση εντολών από παράκεντρα εξουσίας. Είναι προφανές ότι το Υπουργείο Παιδείας έχει αναλάβει να φέρει εις πέρας, με κάθε κόστος, μια γιγάντια επιχείρηση πολιτισμικής ηγεμονίας, ένα «τιτάνιο» έργο αλλαγής των κυρίαρχων σχημάτων πρόσληψης και ερμηνείας της κοινωνικής και ιστορικής πραγματικότητας. Έστω… Αν, ωστόσο, όπως γράφει ο Μπάριγκτον Μουρ, εξηγώντας το μηχανισμό της πολιτισμικής αδράνειας, αυτή η τελευταία επιβάλλεται με πολύν πόνο και δυστυχία, αν, η σύνθετη διαδικασία της μεταβίβασης της κουλτούρας προϋποθέτει τεράστιες δόσεις πλύσης εγκεφάλου και εκπαιδευτικού μανιχαϊσμού, το ίδιο εξυπακούεται και η πολιτισμική αλλαγή… Το στοίχημα για το υπουργείο, πλέον, είναι πόσο ποσοστό από τις δύο «δυστυχίες» μπορεί να βαστάξει η κυπριακή κοινωνία…