Μα πού είναι η Αριστερά;

22/2/2009

"Πολίτης"

Χρίστου Γεωργίου

Πέστε μου, σας παρακαλώ, καλόπιστα ρωτάω. Έχει κανένας κάποια ένδειξη ότι η παρούσα κυβέρνηση είναι διαφορετική από τις προηγούμενες; Βλέπει κανένας να γίνεται κάτι, ένα προοδευτικό μέτρο, μια παρέμβαση που να σε κάνει να πεις, ρε παιδί μου, επιτέλους; Εμένα, μια από τα ίδια μου φαίνονται όλα. Φωτεινή εξαίρεση αποτελεί το Υπουργείο Παιδείας, όπου εκφέρεται πράγματι ένας ποιοτικός πολιτικός λόγος που είναι πρωτόγνωρος για τα συντηρητικά μας, παπαδο-κρατούμενα δεδομένα και γίνονται τομές που θα αφήσουν εποχή.Εκείνο, όμως, που ενοχλεί περισσότερο είναι η απουσία αντίλογου στην ξενοφοβία και το φασισμό που κυριαρχεί στη δημόσια ζωή. Η ακροδεξιά ιδεολογία αλωνίζει στα ΜΜΕ, έντυπα και ηλεκτρονικά. Πού κρύβεται η προοδευτική διανόηση; Πότε περιμένει για να κάμει αισθητή την παρουσία της; Ευκαιρίες είχε πάρα πολλές τελευταία.Η διευθύντρια του κατεχόμενου Γυμνασίου ενθάρρυνε το ανέβασμα θεατρικού έργου με θέμα την ειρηνική συνύπαρξη. Λοιδορήθηκε και προπηλακίστηκε δημόσια από τους εκπροσώπους της εθνικοφροσύνης. Μια εκπαιδευτικός ζήτησε από τους μαθητές της να φτιάξουν ένα ερωτηματολόγιο για να μελετήσουν το τι ξέρουν οι συνομήλικοί τους για τις σχέσεις των δυο κοινοτήτων. Έγινε πρωτοσέλιδο με επιθετικούς και ανοίκειους χαρακτηρισμούς. Οι εκπαιδευτικές συνδικαλιστικές οργανώσεις εκδίδουν ανακοινώσεις με τις οποίες διαφωνούν ουσιαστικά με το στόχο της ειρηνικής συμβίωσης και της συμφιλίωσης. Απορρίπτουν ακόμα και τις απλές επισκέψεις παιδιών από την άλλη κοινότητα στα δικά μας σχολεία. Τα "σταυρουδάκια" των μαθητών της Αγγλικής Σχολής γίνονται κύριο θέμα. Αγνοείται η ουσία, που είναι πως το σχολείο αυτό αποτελεί θαυμάσιο παράδειγμα όχι μόνο ως προς την ακαδημαϊκή αριστεία αλλά και ως χώρος όπου προάγονται τα ευρωπαϊκά ιδεώδη της ανοχής και της αλληλοκατανόησης, και με μεσαιωνικές τεχνικές διασπείρονται ψεύδη με στόχο τον εκφοβισμό και το φανατισμό. Κακοποιούνται τουρκοκυπριακά αυτοκίνητα επειδή οι ιδιοκτήτες τους τόλμησαν να διακινούνται στους δρόμους μας. Κακοποιείται και η νοημοσύνη μας με το περίφημο πια περιστατικό της φάλτσας ανάκρουσης του εθνικού ύμνου. Αφήνω τα επιχειρήματα που ακούγονται για τα διδακτικά βιβλία της ιστορίας, που θα τα ζήλευε και ο θριαμβευτής των πρόσφατων εκλογών στο Ισραήλ, ο ηγέτης του ακροδεξιού κόμματος.
Πότε θα τοποθετηθεί για όλα τούτα η Αριστερά; Μήπως όταν δει να κινδυνεύουν μικροπολιτικά συμφέροντα στις επερχόμενες ευρωεκλογές; Βέβαια, το θέμα δεν θα έπρεπε να τίθεται στον άξονα Αριστερά-Δεξιά, αλλά στον άξονα παρελθόν-μέλλον. Υπάρχουν ιδέες που μας εγκλωβίζουν στο σκοτεινό, φοβικό παρελθόν της εθνικής μιζέριας και της μισαλλοδοξίας, και ιδέες που μας απελευθερώνουν σπρώχνοντας μας προς τους ανοικτούς αιθέρες της προσωπικής και συλλογικής ανάπτυξης, της συν-δημιουργίας και της ειρηνικής προοπτικής. Η κομματική ταμπέλα δεν έχει σημασία. Κάποιος μπορεί να δηλώνει σοσιαλιστής ή ευρωπαϊστής και οι απόψεις του να εκπέμπουν οσμή μούχλας. Ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι βρίσκονται σε όλους τους πολιτικούς χώρους. Μήπως είναι καιρός να αρχίσουν να μιλούν για αυτό που τους ενώνει;