Παγκόσμια Ημέρα Δράσης των Συνδικάτων για την Ειρήνη

Η ΠΕΟ, μαζί με τις Τουρκοκυπριακές Συνδικαλιστικές Οργανώσεις DEV-IS, KTOS, KTOEOS, KTAMS, BES και την Δικοινοτική Πρωτοβουλία Ειρήνης «Ενωμένη Κύπρος» η οποία αποτελείται από δεκάδες οργανώσεις και από τις δυο κοινότητες διοργανώνουν δημοσιογραφική διάσκεψη.

Η διάσκεψη, πραγματοποιείται με την ευκαιρία της 1ης Σεπτεμβρίου, η οποία καθιερώθηκε από την Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία (ΠΣΟ) ως Παγκόσμια Μέρα Δράσης των Συνδικάτων για την Ειρήνη.

Θα δοθεί στη δημοσιότητα κοινή διακήρυξη, ενώ θα ανακοινωθούν και άλλες μαζικές δικοινοτικές δραστηριότητες που θα γίνουν στο επόμενο χρονικό διάστημα. Συγκεκριμένα προγραμματίζεται μια μεγάλη δικοινοτική εκδήλωση στα τέλη Σεπτεμβρίου.

Κοινός στόχος, η 1 Σεπτεμβρίου να γίνει ορόσημο και αφετηρία νέων, μαζικών, κοινών αγώνων για επίτευξη της Ειρήνης και της επανένωσης του τόπου μας.

Η διάσκεψη θα γίνει αύριο Πέμπτη 1η Σεπτεμβρίου, στο Κέντρο Κοινοτικών Μέσων Επικοινωνίας Κύπρου ( δίπλα από το Λήδρα Πάλας) η ώρα 11.00π.μ.


Από τις εκδηλώσεις για την Παγκόσμια Μέρα Ειρήνης προηγούμενων χρόνων:

2010
http://platformaenomenikipros.blogspot.com/2010/09/1-2010.html
http://platformaenomenikipros.blogspot.com/2010/09/sh-sh.html
http://platformaenomenikipros.blogspot.com/2010/08/1-hnh.html
2009
http://platformaenomenikipros.blogspot.com/2009/09/1.html
http://platformaenomenikipros.blogspot.com/2009/08/blog-post_27.html

ιστορίες που τα σχολεία της κύπρου

Αναδημοσίευση από το μπλόκ μαγισσοκαμώματα (http://mayissokamomata.blogspot.com/2011/08/blog-post_27.html).

Ναι, η οικογένεια τζιαι η κοινωνία έχουν καθοριστικό ρόλο όσον αφορά την εκπαίδευση των παιδιών/ νέων και τη διαμόρφωση των απόψεών τους. ΑΛΛΑ τούτο εν μπορεί να αποτελεί δικαιολογία για την επίσημη εκπαίδευση (Υπ. Παιδείας - σχολεία) να εν τα σκατά που ένει τζιαι μάλιστα υπό "αριστερή" κυβέρνηση. Εν γίνεται, ρε κουμπάρε η κόρη μου που εν α δημοτικού να έρκεται σπίτι τζιαι να μου ζητά να μάθουμε που το βιβλίο της μουσικής στου σχολείου τραγουδάκια που λαλούν «ο Μιχάλης φόρεσε αρβύλες και την τιμημένη τη στολή, κρέμασε το όπλο του στον ώμο και κατέβη στην αυλή. Ο Μιχάλης ντύθηκε φαντάρος κι έχει το κεφάλι του ψηλά, είναι της πατρίδας στρατιώτης και με βήμα περπατά.» ή «Εν, δυο, εν, δυο, τα στρατιωτάκια, δέστε τι περήφανα περνούν τα φανταράκια! Με καμάρι περπατούνε κι όλοι τους λεβέντικα τα πόδια τους κτυπούνε. Εν, δυο, εν, δυο, το χακί φορούνε και για την πατρίδα μας με τόλμη πολεμούνε! Με καμάρι περπατούνε κι όλοι τους λεβέντικα τα πόδια τους κτυπούνε. Εν, δυο, εν, δυο, είναι σαν λιοντάρια, στον πόλεμο θα πέσουνε σαν άξια παλικάρια! Με καμάρι περπατούνε κι όλοι τους λεβέντικα τα πόδια τους κτυπούνε.» τζιαι η οδηγία (γραμμένη μες στο βιβλίο του σχολείου τζιαι μάλιστα της μουσικής) να ένει «μερικά παιδιά μπορούν να περπατούν με βήμα, σαν τα στρατιωτάκια της εικόνας!». Τζιαι μετά πιάνω το βιβλίο της «χριστιανικής αγωγής» (έτσι λέγεται πια, όι «θρησκευτικά» – αν μη τι άλλο εν πιο ειλικρινής ο όρος, να μου πείτε) τζιαι στον πρόλογο λαλεί επί λέξει «Στη δύσκολη σημερινή εποχή η Ορθόδοξη χριστιανική και ελληνική παράδοση είναι η ασφαλιστική δικλείδα που θα μας βοηθήσει να ζήσουμε σωστά και να καλλιεργήσουμε όλες τις αρετές της φυλής και της θρησκείας μας»!!!

Μα το πιο σσιοκκαριστικό εν η μουσική για μένα! Ένα μάθημα που θα έπρεπε να καλλιεργεί μόνο όμορφα συναισθήματα τζιαι να προωθεί τη δημιουργικότητα τζιαι την κριτική σκέψη, αντ’ αυτού να καλλιεργεί το μίσος, τον εθνικισμό, την πατριαρχία τζιαι την έχθρα! Τζιαι να προωθεί τον πόλεμο! Τζιαι τον αλληλοσκοτωμό! «Στον πόλεμο θα πέσουνε σαν άξια παλικάρια!» Μέσα που τη μουσική, το υπουργείο παιδείας στοχεύει τι ακριβώς? Να παράγει πολεμοχαρή στρατιωτάκια! Μωρά 6 χρονών θέλουμε να τα κάμουμε στρατιωτάκια τζιαι εμπεδώνουμε τους το μίσος! Τζιαι ύστερα γυρεύκουμε το λάθος... Τζιαι έπρεπε να το μάθουν πόξω μίσσιη μου! Τζιαι ήρτεν η κόρη μου πέρσι που το σχολείο "να μάθουμε το τραγουδάκι" τζιαι είδα το τζιαι έφριξα! Εξεροκατάπια τζιαι είπα της ήρεμα (αν τζιαι που μέσα μου ούρλιαζα που αγανάκτηση τζιαι πόνο) ότι εγώ εν συμφωνώ με το «τραγουδάκι» τζιαι αρνούμαι να κάτσω να το μάθουμε τζιαι εξήγησά της για τον εθνικισμό τζιαι το μίσος που προάγει, αλλά τζιαι για τις έμφυλες ταυτότητες που αναπαράγει («παλικαριά»/»λεβέντικα»). Ένιωθε άσσιημα όμως που ήταν να πάει στο σχολείο τζιαι να μεν το ξέρει. Ε, είπα της να μεν ανησυχεί τζιαι εννα εξηγήσω της δασκάλας εγώ. Τζιαι να πηαίνω στο σχολείο τζιαι να καρτερώ να μιλήσω με τη δασκάλα, η οποία πρώτα εχασκιάστηκεν όταν της είπα ότι εγώ εν θέλω η κόρη μου να εκτίθεται στο μίσος, τον εθνικισμό τζιαι την πατριαρχική σκέψη τζιαι τελικά είπεν μου κάτι του στυλ «ο καθένας έσσιει τις απόψεις του»!!! Ναι, ο καθένας τζιαι η κάθεμιά έσσιει τις απόψεις της/του, ΟΚ. Γιατί όμως να εν παράλογο να μεν θέλω ως μάνα το παιδί μου να εκτίθεται στο μίσος του κάθε παρανοϊκού/ της κάθε παρανοϊκής που έτυχε να ένει υπάλληλος του Υπ. Παιδείας? Γιατί να μεν έχω το δικαίωμα να αποτρέψω το έγκλημα που γίνεται εις βάρος του παιδιού μου? Την εισβολή στο σπίτι μου? Γιατί, ναι, εμένα τούτη η κατάσταση κάμνει με να νοιώθω ότι κάποιος εισβάλλει στο σπίτι μου τζιαι προσπαθεί να μου καταστρέψει ό,τι επάσκησα κάτι χρόνια να δημιουργήσω. Γιατί εν γίνεται να μεγαλώνω την κόρη μου που μωρό να αποδέχεται τζιαι να αγκαλιάζει τη διαφορετικότητα του κάθε πλάσματος, να αγαπά τζιαι να νοιάζεται ούλλα τα πλάσματα πας στη γη, να επιζητά την ειρήνη, την αλληλεγγύη, την ισότητα τζιαι την αυτονομία τζιαι ξαφνικά να επεμβαίνει ο κάθε δάσκαλος τζιαι το κάθε υπουργείο παιδείας (ναι, καλά…) τζιαι να δηλητηριάζουν το νου της!!! Τζιαι μετά να μου λαλεί η δασκάλα «θα ήταν καλό όμως να μην υπονομεύεται ο ρόλος της δασκάλας στο σπίτι». Τζιαι απαντώ της «καλά, τζιαι εσείς καλό γιατί υπονομεύετε τους γονιούς? Τζιαι εγώ εν θέλω να σε υπονομεύσω, αλλά άμα εσείς μας υπονομεύετε ως γονιούς, εγώ τι να κάμω? Να κάτσω να το δέχομαι? Ε, όι, εννα αντιδράσω, φυσικά!» Τζιαι μετά να μου το παίρνει «Μα για το καλό του παιδιού δεν θα έπρεπε να αντιδράτε» Μα τι λαλούν???? Για «το καλό του παιδιού μου» να τους αφήνω ανενόχλητους να τη δηλητηριάζουν? Τζιαι να σιωπώ? «Για να μεν υπονομεύσω τη δασκάλα», μίσσιη μου?

Τζιαι ύστερα να τσακκώνουμαι με τις μανάδες…. Διότι μετά επροχώρησα τη συζήτηση σε ένα φυλλάδιο που εδώθηκε για την οικογένεια τζιαι ήταν εικονούες με οικογενειακές δραστηριότητες να σημειώσουν τι κάμνουν τα μωρά με τις οικογένειές τους. Σε ούλλες, μα ούλλες τις εικονούες, ήταν: η μάμα, ο παπάς, η κόρη τζιαι ο γιος. Εκτός που την εικόνα που κάθεται η οικογένεια στο τραπέζι τζιαι στα υπόλοιπα άτομα προστίθενται η γιαγιά τζιαι ο παππούς… Τζιαι μια που τες εικονούες να ένει «η οικογένεια πάει εκκλησία». Τζιαι η κόρη μου εν το έκαμε. Όταν την ερώτησα είπε μου "μα εν θωρείς, σε ούλλες τις εικονούες εν η μάμα, ο παπάς τζιαι τα μωρά, εμείς εν κάμνουμε τίποτε που τούντα πράματα τζιαι με τον παπά μου. Ούτε έχω αδελφάκι. Ούτε τρώμε με τη γιαγιά τζιαι τον παππού. Ούτε πάμε εκκλησία. Θέλεις να γράψω ψέμματα?" Τζιαι είπα τους ότι εν απαράδεχτο το 2010 να διδάσκονται τα μωρά για την οικογένεια βάσει του μοντέλου της πυρηνικής οικογένειας.... η δασκάλα εμάσαν τα (τάχα εν ιξέρει ίνταλως εβρέθηκε το φυλλάδιο - εφέραν το οι εξωγήινοι έλλειψε να μας πει) τζιαι μια μάμα (που εν τζιαι δασκάλα) εσηκώστηκε πάνω τζιαι ετσιρίλλα "μα τι εν τούτα πράματα? τζιαι πολλά καλά έκαμε η δασκάλα τζιαι έδωκε τούντο φυλλάδιο, διότι υπάρχουν άλλα ήδη οικογένειας, ναι, αλλά εν ΛΑΘΟΣ! Το ΣΩΣΤΟ είδος ΤΟΥΤΟ ένει τζιαι ΤΟΥΤΟ πρέπει να μάθουν τα μωρά για να μεν παρασύρονται τζιαι να κάμουν ΣΩΣΤΕΣ οικογένειες"…. Τζιαι εγώ εσκέφτουμουν να τους πω τζείντην ώρα ότι εκτός που τες μονογονεϊκές οικογένειες, υπάρχουν τζιαι οι οικογένειες με 2 μαμάδες/ μπαμπάδες, παιδιά που μεγαλώνουν με άλλος συγγενείς εκτός από τους γονείς τους κ.ά., αλλά που να ακούσουν? Πως ν’ ακούσουν τούτοι οι άνθρωποι τέθκοιες αλήθκειες? Τζιαι πώς να τις δεχτούν που εκτίσαν μια ζωή πάνω σε στερεότυπα τζιαι ρόλους στενά προδιαγραμμένους? Αφού αν δεχτούν κάτι άλλο, πέρα που το στερεότυπο που κρατούν σφιχτά σφιχτά να μεν τους το πιάσουν, εννά καταρρεύσει η ύπαρξή τους η ίδια! Μα τζιαι τα μωρά τι φταιν να τα κτίζουν μες στα στερεότυπά τους?

Ύστερα, μια άλλη μάνα/δασκάλα εδάκρυσε που τη συγκίνησή της, διότι ο 8χρονος γιος της είπεν της ότι μια μέρα εννα κατεβάσει την τούρτζικη σημαία που τον πενταδάχτυλο... Τζιαι ύστερα κλαιν τα "παλλικάρκα" τους... Ε, μα με έτσι νου, εν μόνες τους που σκοτώνουν τα παιδιά τους τζιαι ύστερα αναζητούν τον φταίχτη… Στον καθρέφτη να παν να δουν την οσσιά τους, γιατί εν κάμνουν τον κόπο άραγες?

Αντιμιλιταριστική ειρηνευτική επιχείρηση

Το τραγούδι του πουθενά

Οι δρόμοι της Κύπρου ήταν γεμάτοι άρματα

άνθρωποι με κοστούμια έριχναν λέξεις

ο στρατός μας έμπαινε γεμάτος ηρωισμό και νίκη

μπροστά στο πρωτόκολλο ήταν έτοιμοι να δεχτούν διαταγές

οι δρόμοι παρέλαυναν στον ανάλογο βηματισμό

Παντού όλα είναι τα ίδια, μακριά και κοντά

και η κατοχή της γης του πουθενά ακόμα συνεχιζόταν

ένα μνημείο κτίστηκε και ένα καζίνο,

χιλιάδες μνημεία, χιλιάδες καζίνο

το κέρδος είναι γλυκό, τα λεφτά μέσα στο μυαλό, η Αισιέ παρέμεινε στις διακοπές

Μια 20η του Ιούλη ένα έθνος δημιουργήθηκε

μια 14η του Αυγούστου ονομαστήκαμε κόρη πατρίδα

ποιος είναι ντόπιος ποιος είναι έποικος, ανοίξτε τα σύνορα, η δυσφορία συγκρατιέται

είμαστε στους δρόμους, στρατιώτες στα σύνορα, να ανοίξουμε τα μάτια

αχ αδέρφια αυτού του σπαραγμένου νησιού

Τα διαλείμματα διακόπτονται, ακολουθεί μια φέτα καρπούζι

από την δροσιά της σκιάς, από την ζέστη των ημερών

τραγούδια ελευθερίας, τριαντάφυλλα της γλώσσας μας

μένουν οι επωμίδες, ένα μέλλον χωρίς ιεραρχίες

να ξεκινήσει στην εμβέλεια αυτού του δρόμου

να εγκαθιδρύσουμε μια αποστρατιωτικοποιημένη περιοχή εδώ, όλα άρχισαν εδώ

Αυτή είναι μια πρόσκληση, μια συμφωνία, αυτή είναι μια αντι-μιλιταριστική ειρηνευτική επιχείρηση

http://tayfabandista।org/

.....................................

Hiçbir Yerin Şarkısı

Kıbrıs’ta sokaklar tanklarla doluydu

Ceketli adamlar nutuklar atıyordu

Ordumuz muzaffer hamaset gırla

Protokol saflarda el pençe divan

Sokaklar uygun adım marş marş

Her yer hep aynı hem yakın hem uzaktı

Ve hiçbir yerde işgal hâlâ sürüyordu

Bir anıt dikildi bir kumarhane

Bin anıt dikildi ve bin kumarhane

Kâr tatlı, para aklı ayşe tatilde kaldı

Bir yirmi temmuz inşa olmakta ulus

Bir ondört ağustos yavru artık adımız

Kim yerli kim göçmen sınır aç kin besler

Biz yolda yol asker sınırı aç yol gözler

Kalbi kırık adada ahh kardeşler

Kuytulardan kesmandan, bir karpuz diliminin ardından

Gölgenin serininden günlerin sıcağından

Hürriyet şarkıları dilimize pelesenk

Apoletlere inat rütbesiz bir gelecek

Kurmak için çıkılan bu yolun menzilinde

Askersiz bir bölgede başladı her şey işte

Bu bir davettir, bu bir pakttır, bu anti-militarist bir barış harekâtıdır

.......................................................

inspired by Cemre’s invitation text for the first anti-militarist festival of २०१०

Song of Nowhere

The streets in Cyprus were full of tanks

Men in jackets were throwing words

Our army was entering full of heroism and victory

At the front of the protocol they were ready to receive orders

The streets were marching in appropriate steps

Everywhere, everything is the same, both close and far

And the occupation at the land of nowhere was still continuing

A monument was erected, a casino

Thousands of monuments were erected and thousands of casinos

Profit is sweet, money in the mind, ayshe remained on holiday

One 20^th July a nation was built

One 14^th August our name is now “child country”

Who is local, who is settler, open the borders, grudge is held

We are on the streets, soldiers on the border to open eyes

Ahh brothers on the heartbroken island

Recesses are disrupted, followed by a slice of watermelon

From the coolness of the shade, from the heat of the days

Freedom songs, our language roses

Persistence of epaulettes, a future without ranks

Set off on the range of this road

To establish a demilitarized area here, everything started here

This is an invitation, this is a pact, this is an anti-militarist peace operation