Το μαύρο ραβδί και οι παρωπίδες

"Χαραυγή"

Του ΛΟΪΖΟΥ ΠΑΦΙΤΗ

Σχολική χρονιά 1957-1958. Είμαι τελειόφοιτος του Δημοτικού. Δευτέρα πρωί και όλοι οι μαθητές του σχολείου συγκεντρωμένοι στην αυλή κατά τάξη. Μετά την κοινή προσευχή, ο διευθυντής κάνει τις διάφορες ανακοινώσεις-νουθεσίες. Στο τέλος καλεί τους μαθητές, που δεν εκκλησιάστηκαν την προηγουμένη, να περάσουν από το γραφείο του και τους υπόλοιπους να πάνε στην τάξη τους. Καταλάβαμε τι μας περιμένει. Το έντονο ύφος του κ. Μ δεν άφηνε περιθώριο αμφιβολίας. Ο φόβος σε συνδυασμό με την ψύχρα του φθινοπωρινού πρωινού μάς πάγωσε. Στο γραφείο συγκεντρωθήκαμε μια δεκαπενταριά παιδιά από όλες τις τάξεις. Ο τρομοκράτης διευθυντής κατάλαβε φαίνεται, πως αν χρησιμοποιούσε το χέρι του αυτό θα πάθαινε ζημιά με τόση «δουλειά» που το περίμενε. Πήρε το «ειδικό» μαύρο ξύλινο ραβδί μήκους 35-40 εκατοστών (ποτέ δεν θα το ξεχάσω), και άρχισε τη «διαπαιδαγώγηση». Ο ένας μετά τον άλλο άνοιγε το παγωμένο-ξερακιανό του χέρι και έπαιρνε τη δόση του. Όταν μου έρχεται στο νου αυτή η σκηνή νιώθω ανατριχίλα. Το μαύρο ραβδί ανεβοκατέβαινε με μανία τρεις-τέσσερις φορές χωρίς να χτυπά στο χέρι, μετά ανέβαινε πιο ψηλά και έπεφτε με δύναμη και μανία στην ανοικτή παιδική παλάμη. Αυτό επαναλαμβάνετο αρκετές φορές. Και ακολουθούσε ο επόμενος… Μετά από αυτή την κατήχηση πήγαμε στην τάξη για το μάθημα μαζί με τους συμμαθητές μας. Εμείς όμως διαφέραμε από τους υπόλοιπους στο ότι το δεξί μας χέρι ήταν ζεστό, κατακόκκινο και διπλάσιο, σε πάχος, από το αριστερό μας. Δεν θυμάμαι μετά από πόσες ώρες κατορθώναμε να πάρουμε το μολύβι στο χέρι. Από τότε ταύτισα την Εκκλησία με το μαύρο ραβδί, που ανεβοκατεβαίνει για να κατηχήσει και να νουθετήσει υποχρεωτικά το κοπάδι που ξεστρατά. Δεν γνωρίζω, κατά πόσο το μαύρο αυτό ραβδί είναι μαγικό και κατά πόσο αυτό παίζει κάποιο ρόλο στη συσσώρευση του εκκλησιαστικού πλούτου, που έχει μαζευτεί και εξακολουθεί να αυξάνεται και να πληθαίνει. Αυτό που είναι σίγουρο, είναι το «ενδιαφέρον» και η «αγάπη» με την οποία η Εκκλησία συνεχίζει να σφιχταγκαλιάζει την Παιδεία μας. Όπως τότε έτσι και σήμερα. Με τη διαφορά ότι το μαύρο ραβδί έχει αντικατασταθεί με παρωπίδες. Δεν μπορεί να εξηγηθεί διαφορετικά η άρνηση κάποιων μελών της Ιεράς Συνόδου, στην προσπάθεια της Πολιτείας να εισάξει στο μάθημα της Ιστορίας την αλήθεια για κάποια γεγονότα που εμείς οι μεγαλύτεροι τα ζήσαμε. Το μαύρο ραβδί και οι παρωπίδες, μας έχουν οδηγήσει σε ένα σωρό αδιέξοδα. Σήμερα, η νεολαία μας είναι πλήρως αποπροσανατολισμένη, χωρίς αξίες και ιδανικά. Και βαδίζει από το κακό στο χειρότερο. Ο Ελληνισμός της Κύπρου κινδυνεύει, εξαιτίας της καταστροφικής πορείας που ακολουθούμε τόσα χρόνια, η οποία μας οδηγεί στην οριστική διχοτόμηση και μελλοντικά στην πλήρη τουρκοποίηση της Κύπρου. Η άγνοια της πραγματικότητας και ο σκοταδισμός, βολεύει τους κάθε λογής άνομους. Όλοι αυτοί «εργάζονται» στο σκότος και φοβούνται την αλήθεια. Αυτοί υπερασπιζόμενοι τα προσωπικά τους συμφέροντα, επιστρατεύουν το ψέμα και τη συκοφαντία, τις απειλές και την τρομοκρατία. Βάζουν τον μανδύα του υπερπατριώτη και δεν δειλιάζουν ακόμη να ορκιστούν ψευδώς στο Ιερόν Ευαγγέλιο, προκειμένου να ρίξουν στάχτη στα μάτια του κόσμου. Νομίζω πως είναι καιρός τα «πρόβατα» να ξυπνήσουν, να βγάλουν τις παρωπίδες και με το μαύρο ραβδί να βάλουν τον κάθε κατεργάρη στη θέση του.

*Ο Λοΐζος Παφίτης είναι εκπαιδευτικός